Thanasis Vikopoulos (facebook)
10 ώρες ·
Στο θέρος του 2013, όταν τα ανδρείκελα της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σκέφτηκαν πως θα μπορούσαν να πετάξουν τις ζωές μας στα σκουπίδια, βρεθήκαμε μπρος σε ένα σταυροδρόμι με τρεις ταμπέλες.
Ο πρώτος δρόμος τραβούσε κατά το σπίτι , κάτω από τα σκεπάσματα. Αναίμακτα.
Ο άλλος ήταν ο δρόμος της υποταγής και της λησμονιάς χάρη στους λωτούς που προσέφεραν απλόχερα όσοι προσπάθησαν να ξεπουλήσουν το δημόσιο χαρακτήρα της Ελληνικής Ραδιοτηλεόρασης. Αρκούσε να έβαζες την υπογραφή σου
Ο τρίτος δρόμος ήταν αυτός της αξιοπρέπειας μέσα από έναν αγώνα που αποδείχθηκε σκληρός αλλά και τρυφερός συνάμα.
Θυμάμαι, τα πρωινά, μέχρι να ζυγώσει η ώρα που ξεκινούσαν οι απευθείας μεταδόσεις του προγράμματος της Ελεύθερης – Αυτοδιαχειριζόμενης Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ3, “έπιανα” στο ραδιόφωνο τον Ραδιοσταθμό της αντιστεκόμενης ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή και μετά την είσοδο των ΜΑΤ στα κεντρικά της ΕΡΤ, την ERTOPEN, που συνέχισε με λύσσα τις εκπομπές. Αποφασισμένοι, όλοι, να νικήσουμε με κάθε κόστος. Κυρίως, όπως θα πει κάποτε και μια εμβληματική μορφή του αγώνα, ο Γιάννης Γκίρμπας. “αποφασισμένοι να σαπίσουμε με τους συντρόφους μας εδώ στα κτίρια, παρά κάπου αλλού ολομόναχοι”.
Σε εκείνα τα πρωινά, κάθε μέρα, περίμενα με αγωνία να ακούσω τη φωνή της Σίσσυς Αρβανιτίδου. Λες και η γυναίκα αυτή αποτελούσε για μένα ένα ραντεβού πίστης και ανανέωσης.
Εγώ, ο πολύς, ο “σκληροτράχηλος σταλινικός σύντροφος”, εμπνευστής του συνθήματος “ούτε νερό στους εχθρούς μας”, κούρνιαζα κάτω από τα σεντόνια σαν το ελάφι στην πάχνη και περίμενα μια γυναικεία φωνή για να πάρω κουράγιο μέχρι να ανταμώσω με τις φωνές των συντρόφων μου, της Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ3 και να μετατραπώ σε έναν από τους ακλόνητους μύλους στον Δον Κιχώτη του Μιγκέλ Ντε Θερβάντες. Σαν την άκουγα, μια βαθιά ανάσα έπαιρνα και έλεγα: “Εκεί είναι η Σίσσυ. Και σήμερα πήγε”.
Δεν ήξερα ποια ήταν. Ούτε καν πως ήταν, αλλά για μένα αποτελούσε ένα τόσο τρυφερό αλλά και ακλόνητο σύμβολο. Κυρίως ήξερα πως ήταν στο ίδιο χαράκωμα με εμένα, με δεκάδες ακόμη αγόρια και κορίτσια σε όλη τη χώρα.
Αλήθεια λέω, την παρομοίαζα με αγέρι δροσιάς μέσα στην κάψα του καλοκαιριού και σαν χειμώνιαζε, με χριστουγεννιάτικη μπαλίτσα πάνω στο δέντρο. Πολλές φορές, σε κάποιες από τις ελάχιστες αποδράσεις εκτός των τειχών, κάθε φορά που το αυτοκίνητο έμπαινε στην εμβέλεια ενός Περιφερειακού Σταθμού της ΕΡΤ ψάχναμε ειδήσεις ή κάποια εκπομπή και όταν την άκουγα, με ύφος αγέρωχου λύκου πια και όχι ελαφιού, φώναζα “έλα , ρε Σίσσυ, αντέχουμε”.
Τώρα πια, πολύ πικραμένος αναμένω
τις όποιες ανακοινώσεις για τον θάνατο της. “Υπόδειγμα δημοσιογράφου”, “καταρτισμένη”, “μια μεγάλη απώλεια” μπλα μπλα μπλά. Παλιόχαρτα που επαναλαμβάνονται απλώς με άλλο όνομα. Για το πλήγμα στην συνέχεια της μνήμης δεν θα μιλήσει κανείς. Γιατί τώρα που έφυγε η Σίσσυ, η ικανότητα της μνήμης χάνει ένα κομμάτι της. Λες και το θέρος δεν θα είναι το ίδιο. Κι αυτό γιατί, για ένα περίεργο λόγο, υπάρχουν άνθρωποι που στη θέα των σπαρτών πριν τα πάρει το δρεπάνι θυμούνται φωνές και ανθρώπους .
Η Σίσσυ έμοιαζε και ήταν ένα ΕΠΟΝιτικο χωνί στα χέρια νεολαίων που από τις παρυφές του Χορτιάτη, του Λυκαβητού, του Μπράλου, φώναζαν στα τσιράκια του Σκομπυ, “εεεεε, Γεροσοφούληδες, παραδοθείτε.
Η Σίσσυ έμοιαζε και ήταν μια κόρη της Γαλλικής επανάστασης που μετέπειτα, ως επικεφαλής της φρουράς του Βοναπάρτη , θα έλεγε στους Βρετανούς αυτό που είπε και ο Πιέρ Καμπρόν στην τελευταία πράξη του Βατερλώ: “ Στο διάολο να πάτε. Η φρουρά πεθαίνει και δεν παραδίνεται”.
Όσα λουλούδια και να σου φέρουν αύριο, το πιο ωραίο θα είσαι εσύ....
ΥΓ. Γεροσοφούληδες. Δεν τελειώσαμε ποτέ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου