Οι νεκροί έχουν ονοματεπώνυμο. Οι ευθύνες το ίδιο και αυτές δεν είναι μόνο πολιτικές. Είναι και ποινικές…

Οι νεκροί έχουν ονοματεπώνυμο. 

Οι ευθύνες το ίδιο.

Άρθρο του Παθολόγου  Επιμελητή Α’ στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου Αποστόλη Παπαποστόλου

(αναδημ. απο το www.antapocrisis.gr)

 Κάθε απόγευμα παρατίθεται το ενημερωτικό δελτίο του ΕΟΔΥ με κρούσματα, νεκρούς, διασωληνωμένους. Και όλοι περιμένουμε να ακούσουμε.

Περιμένουμε με την ελπίδα να πέσουν τα νούμερα. Να σταματήσουν να αυξάνουν κατά δεκάδες ή εκατοντάδες πλέον οι νεκροί. Και όλα είναι νούμερα.

 Τόσα κρούσματα, τόσοι  νεκροί, τόσοι διασωληνωμένοι. Και έχουμε μπει όλοι σ’ αυτή την διαδικασία. Κινδυνεύοντας να ξεχάσουμε ότι τα κρούσματα, οι νεκροί, οι διασωληνωμένοι είναι άνθρωποι. Ήταν και είναι άνθρωποι. Συμπολίτες μας με ονοματεπώνυμο, ζωή, οικογένεια, δουλειά. Σαν  των υπολοίπων. Που κόπηκαν απότομα από την  ‘’ατυχία’’ να κολλήσουν κορωνοιό. Από την “ατυχία” να στοιβάζονται σε ένα λεωφορείο για να πάνε στην δουλειά τους, από την “ατυχία” να δουλεύουν σε μια δουλειά χωρίς μέτρα, από την “ατυχία” να μην μπορούν να κάνουν εγκαίρως το test, από την “ατυχία” να μην  μπορεί να τους αντιμετωπίσει ικανοποιητικά το ΕΣΥ λόγω υπερπληθώρας ασθενών και έλλειψης εξοπλισμού και προσωπικού.

Όσο προχωράει η πανδημία πληθαίνουν οι κατηγορίες για μη ορθή διαχείριση ασθενών λόγω έλλειψης  προσωπικού και μέσων και συνεπώς μη τήρησης των πρωτοκόλλων βέλτιστης αντιμετώπισης. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Θεσσαλονίκη, Δράμα, Σέρρες, Λάρισα, Αγρίνιο κ.α.

Πληθαίνουν οι κατηγορίες για την αλλοπρόσαλλη και επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης. Που κατηγορεί τους πολίτες για τα δικά της σφάλματα, χρεώνει τα πάντα στην ατομική ευθύνη, παριστάνει ότι όλα πάνε καλά, πανηγυρίζει που είμαστε (ακόμα) πίσω από το Βέλγιο, δηλώνει ότι με περισσότερες ΜΕΘ έχουμε περισσότερους θανάτους. Εσχάτως αποκαλύφθηκε ότι ο ΕΟΔΥ κρατά (και δίνει) λάθος στοιχεία στην Επιτροπή.

Άραγε για όλη αυτή την κατάσταση φταίει κανείς; Ή απλώς η πανδημία είναι μια φυσική καταστροφή; Υπάρχουν υπεύθυνοι που θα έπρεπε να είχαν προετοιμάσει αλλιώς την χώρα για το δεύτερο κύμα της πανδημίας; Ή απλώς θα μείνουμε στο ότι κάποιοι ήταν άτυχοι;

H έξοδος της χώρας από το πρώτο lockdown έγινε με επιδημιολογικά δεδομένα που επέτρεπαν διαφορετική διαχείριση. Υπήρχε χρόνος και χώρος για μια διαφορετική προετοιμασία και οργάνωση ενόψει του αναμενόμενου δεύτερου κύματος. Οι ομοσπονδίες γιατρών και υγειονομκών –και όχι μόνο- είχαν επισημάνει ήδη από τον Μάιο τα βήματα τα οποία έπρεπε να γίνουν. Στο πώς θα ανοίξει με ασφάλεια ο

τουρισμός, πώς  θα ενισχυθεί το ΕΣΥ με προσωπικό και ΜΕΘ, το πως θα πρέπει να οργανωθεί η ΠΦΥ και πώς να γίνει η ιχνηλάτηση.

Η κυβέρνηση και οι παράγοντές της, μεθυσμένοι από το success story του πρώτου κύματος (που αποδεικνύεται πλέον εντελώς ότι ήταν καθαρή τύχη), δεν έδωσαν  καμία σημασία στις προειδοποιήσεις.

Επέλεξαν να μην μιλήσουν και να μην συμβουλευτούν κανέναν. Με την αλαζονεία για σύμβουλο, επέλεξαν να μην κάνουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα, νομίζοντας αφελώς ότι θα την σκαπουλάρουν όπως και την πρώτη φορά.

Ο Νοέμβριος όμως αποδείχθηκε ότι δεν ήταν Μάρτιος. Και οι εικόνες Ιταλίας έγιναν καθημερινότητα στα Νοσοκομεία της  Β. Ελλάδας. Όπου από κάθε μαρτυρία προκύπτει ότι οι συνθήκες νοσηλείας και περίθαλψης  δεν είναι αυτές που πρέπει, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν το προσωπικό και οι υποδομές…

Για όλους αυτούς τους συμπολίτες μας που χάθηκαν, υπάρχει κανείς να αναλάβει την ευθύνη;

Όπως και οι νεκροί, έτσι και οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. Και ξεκινούν από πολύ ψηλά, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, κατηφορίζοντας προς  υπουργούς, γενικούς γραμματείς, ΥΠΕάρχες, διοικητές νοσοκομείων, επιτροπή εμπειρογνωμόνων. Που άφησαν τον λαό της χώρας απροετοίμαστο απέναντι στην πανδημία. Και οι ευθύνες αυτές δεν είναι μόνο πολιτικές. Είναι και ποινικές…

Οι φορείς που εκπροσωπούν τον εργαζόμενο κόσμο, τους υγειονομικούς, πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη να προχωρήσουν σε αναζήτηση των ευθυνών αυτών.  Και  δικαστικά. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕΔΗΝ έχουν υποχρέωση να ζητήσουν την δικαίωση όσων «άτυχων» –με ονοματεπώνυμο- έπεσαν θύματα της εγκληματικής αδιαφορίας, αμέλειας και ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης και των μηχανισμών της.