Yπάρχει φάρμακο για την covid 19, εγκριθηκε σώζει ζωές και δεν το εισάγουν" περιμένοντας τα εμβόλια που όμως αφορούν στην πρόληψη κι όχι στην θεραπεία όσων νοσούν ;;; (VIDEO)

 

Μόλις χθές άκουσα τον καθηγητη  της κλινικής φαρμακολογίας του ΑΠΘ Κούβελα τυχαία σε ραδιόφωνο και έμαθα ότι υπάρχει φάρμακο που θεραπεύει όσους έχουν μολυνθεί και δεν έχουν φτάσει στο βαρύτερο στάδιο της νόσησης.

Σήμερα  κι αυτό το οφείλω  στο συνάδελφο Γ. Δημητρέλη (f/b) είδα  το παρακάτω video  απο εκπομπή του tv Κρήτη ,στην οποία  ο κ. Κούβελας και άλλοι επιστήμονες  μίλησαν  και για το φάρμακο και για το εμβόλιο αποκαλύπτοντας άθελά τους  την εγκληματική "ανεμελιά"  της  κυβέρνησης  KAI σε ότι αφορά  την αντιμετώπιση αυτής της φονικής πανδημίας μέσω της φαρμακολογικής θεραπείας  των νοσύντων και όσων θα νοσήσουν:

 

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός επιστήμονας για να αντιληφθείς τη διαφορά μεταξύ πρόληψης και θεραπείας.

Εαν είναι έτσι όπως τα περιγράφει ο καθηγητής της κλινικής φαρμακολογίας του ΑΠΘ και ο έτερος καθηγητής της φαρμακολογίας ο κ. Φαρσαλινός, τότε μάλλον πρέπει να μιλήσουμε για ακόμα μια εγκληματικά σκόπιμη "ανεμελιά" της κυβέρνησης.

Μια "ανεμελιά" η ... αμέλεια  που αναπόφευκτα οδηγεί τη σκέψη μας στο δόλο. Σε μια δηλαδή δηλαδή  πράξη που γίνεται ενσυνείδητα και με γνώση των συνεπειών της , οι οποίες εν προκειμένω δεν είναι μακροπρόθεσμες όπως οι όποιες ωφέλειες απο τον εμβολιασμό, αλλά άμεσες και έχουν να κάνουν με την εξαφάνιση μιας κωμόπολης κάθε εβδομάδα.

 Φαντασθείτε ότι ζούμε στην εποχή που θέριζε η φυματίωση, τα σανατόρια έχουν γεμίσει με φυματικούς που κάνουν αιμοπτύσεις και δεν μπορούν να πάρουν ανάσα, και ενω έχει ανακαλυφθεί , δοκιμασθεί και εγκριθεί η πενικιλίνη, η κυβέρνηση στερεί απο τους ασθενείς την δυνατότητα να ζήσουν παίρνοντας αυτό το αντιβιωτικό, γιατί όπου νάναι θα έρθει το εμβόλιο κατά της φυματίωσης.

Το εμβόλιο όμως έτσι κι αλλιώς δεν προορίζεται για θεραπεία των νοσούντων αλλά για την πιθανή ανάπτυξη ανοσίας σε όσους δεν έχουν μολυνθεί. Σήμερα  χιλιάδες συμπολίτες  μας πεθαίνουν  γιατί απλά δεν τους χορηγείται αυτή η κατα τους επιστήμονες και τους αρμόδιους οργανισμούς θεραπευτική  φαρμακευτική θεραπεία. Αν  δεν δούμε  άμεσα  να  γίνεται  εισαγωγή και διανομή  αυτού του μόνιμα κι όχι προσωρινά  εγκεκριμένου  φαρμάκου , τότε θα έχουμε  το δικαίωμα να  αναφερθούμε στην  ιδιοσύσταση του νεοφιλελευθερισμού που  είναι  η ...φιλάνθρωπη αντίληψη να απαλλάσεται ο μή "άριστος" , ό μή προνομιούχος, ο φτωχός κι ο φτωχοποιημένος απο τη "μιζέρια" και τη μοίρα της κοινωνικής του τάξης.

Μια  πολιτική αντίληψη  στα πρότυπα του πρώτου διδάξαντα οικονομολόγου της αιδεσιμώτατου Ρόμπερτ Μάλθους ο οποίος ισχυριζόταν ότι "η κοινωνία μπορεί να φτάσει στην τελειότητα αρκεί να σταματήσει η αναπαραγωγή των φτωχών", αυτών δηλαδή που εκατό χρόνια αργότερα η εκ των ιδρυτών του νεοφιλελευθερισμού Μάργκαρετ Θάτσερ ονόμαζε "κοινωνικά σκουπίδια". 

Βλέποντας  στα video  τους ανοιχτούς τάφους  των ειδικά διαμορφωμένων χώρων, αντί  να σπαταλιόμαστε σε εύκολες συναισθηματικές σκέψεις η καθοδηγούμενες απο τα ΜΜΕ  απλοικές διαπιστώσεις,  καλό θα είναι να απαντήσουμε πρώτα στον εαυτό μας εαν θέλουμε απλά να επιβιώνουμε σε μια κοινωνία που θα υπάρχουμε σαν "κοινωνικά σκουπίδια", ή θα αγωνιστούμε για να ζήσουμε σαν άνθρωποι προσφέροντας στην οικονομία , την επιστήμη, τον πολιτισμό  απολαμβάνοντας εξίσου ποσοτικά και ποιοτικά τα όποια παραγόμενα αγαθα τους. 

Αλήθεια ζώ σέ χρόνια σκοτεινά!

Ή αθώα κουβέντα είναι ανόητη. Μέτωπο

Άρυτίδωτο μαρτυράει αδιαφορία. Αυτός

Πού γελά τό φοβερό μαντάτο

Ακόμα δέν τό πήρε.

Τί χρόνια είναι τούτα οπού ‘ναι σχεδόν

Έγκλημα νά μιλάς γιά δέντρα,

Τί κρύβει μιά σιωπή γιά μύρια κακουργήματα!

Αυτόν εκεί πού ήσυχος τό δρόμο διαβαίνει

Δέν τόν φτάνουν οί φίλοι του

Πού κινδυνεύουν;

Είν’ αλήθεια: ακόμα κερδίζω τό ψωμί μου.

Πιστέψτε με όμως: αυτό είναι σύμπτωση μονάχα.

Τίποτα άπ’ ο,τι κάνω δέ μοϋ δίνει τό δικαίωμα νά χορταίνω

Τυχαία μόνο γλύτωσα. (“Αν μ’ απαρνηθεί ή τύχη μου

είμαι χαμένος).

Μοϋ λένε: Φάε καί πιες! Νά ‘σαι ευχαριστημένος πού έχεις!

Πώς όμως νά φάω καί πώς νά πιώ όταν

Τό φαγητό μου τ’ αρπάζω άπ’ τόν πεινασμένο και

Τόν διψασμένο στερώ άπ’ τό νερό του;

Κι όμως τρώγω καί πίνω.

Πρόθυμα σοφός θά γινόμουν.

Τά παλιά βιβλία ξηγάνε σοφός τί θά πει:

Σ’ απόσταση νά στέκεις άπ’ τούς αγώνες στόν κόσμο

Καί τό σύντομο βίο σου δίχως τρόμο νά ζεις.

Νά τά καταφέρνεις καί δίχως τή βία,

Τό κακό μέ καλό ν’ άνταποδίνεις,

Νά μήν ικανοποιείς τίς επιθυμίες σου μά νά τίς λησμονάς,

Αυτό θά πεί σοφός. Όλα τούτα μου είναι αδύνατα.

Αλήθεια ζώ σέ χρόνια σκοτεινά!

Στις πολιτείες έφτασα τήν εποχή της αναστάτωσης

Όταν βασίλευε ή πείνα.

Μέ τούς ανθρώπους έσμιξα τήν εποχή τοΰ αναβρασμού

καί μαζί τους ξεσηκώθηκα.

Έτσι πέρασαν τά χρόνια

Πού μοϋ δόθηκαν πάνω στή γη.

Ανάμεσα στίς μάχες έτρωγα τό φαΐ μου

Καί πλάγιαζα μαζί μέ τούς φονιάδες.

Αστόχαστα δινόμουν στήν αγάπη

Κι αντίκριζα τή φύση δίχως υπομονή.

Έτσι πέρασαν τά χρόνια

Πού μοΰ δόθηκαν πάνω στή γή.

Στά χρόνια μου οι δρόμοι έβγαζαν στους βάλτους.

Ή γλώσσα μέ πρόδινε στό μακελάρη.

Λίγα μόνο κατάφερα. Μά οί δυνάστες

Θά πάταγαν πιό στέρεα δίχως εμένα, αυτό έλπιζα.

Έτσι πέρασαν τά χρόνια

Πού μοϋ δόθηκαν πάνω στή γή.

Ελάχιστες ήταν οί δυνάμεις. Ό στόχος

Βρισκόταν σ’ απόσταση μακρινή.

Ξεχώριζε καθαρά, κι άς ήταν

Απρόσιτος γιά μένα.

Έτσι πέρασαν τά χρόνια

Πού μοϋ δόθηκαν πάνω στή γή.

Εσείς πού θά βγείτε άπ’ τόν κατακλυσμό

Πού έπνιξεν εμάς

Θυμηθείτε

Σάν θά μιλάτε γιά τίς δικές μας αδυναμίες

Καί τά σκοτεινά χρόνια

Πού εσείς γλυτώσατε.

Αλλάζοντας πιό συχνά χώρες άπό παπούτσια

Βαδίζαμε μέσα στην πάλη των τάξεων απελπισμένοι

Σάν βλέπαμε αδικία μονάχα καί αντίσταση καμιά.

Κι όμως ξέρουμε ότι

Καί τό μίσος γιά την ταπεινοσύνη

Αλλοιώνει τό πρόσωπο

Καί ή οργή γιά την αδικία

Φέρνει βραχνάδα στη φωνή. Αχ, εμείς,

Πού θέλαμε νά ετοιμάσουμε τό έδαφος γιά τή φιλία

Εμείς, τή φιλία μας δέν μπορούσαμε νά δείξουμε.

Εσείς όμως σάν έρθει ή μέρα

Πού ο άνθρωπος συμπαραστάτης θά ‘ναι τ’ ανθρώπου

Νά μας θυμάστε

Μ’ επιείκεια.

(Μπ. Μπρεχτ)