(Aπο τη σελίδα του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Ν. Παγιωτέλη στο facebook)
Ο χρήστης Νίκος Παγιωτέλης 
αισθάνεται νιώθει ότι έχει ραγίσει η καρδιά του στην τοποθεσία ΕΡΤ Α.Ε.
11 Ιουνίου. Μια μέρα που σημάδεψε για πάντα τη ζωή μου.
Μια μέρα που κατεδάφισε συθέμελα τον κόσμο μου, εξαιτίας διάφορων πολιτικάντηδων που έψαχναν εξιλαστήρια θύματα, για τη δική τους ανικανότητα.
Μια μέρα που χάλασαν φιλίες και δημιουργήθηκαν οικογένειες.
Μια μέρα που έφερε ένα μαύρο στη ζωή μου, που ακόμα και τώρα δεν λέει να φύγει.
Μια μέρα που ξεχώρισαν οι επαγγελματίες και οι αγωνιστές, από τα γιουσουφάκια, τους υποκλινάκηδες και όσους εξασκούν το "εκλείχειν" για να το παίζουν δημοσιογράφοι και καμπόσοι. Μια μέρα που γυναίκες που ήταν στα κάγκελα και έλεγαν πως θα παλέψουν για την ΕΡΤ ή θα γίνουν γκαρσόνια και τελικά το "κόμμα" τους έστειλε για λοκατζούδες σε ΔΤ/ΝΕΡΙΤ για να φάνε τον εχθρό εκ των έσω.
Εχουν περάσει 8 χρόνια από το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ και 6 από την επανέναρξη της, όμως τίποτα δεν είναι όπως πριν.
Δεν είναι η ΕΡΤ για την οποία πάλεψα/με και την οποία ονειρεύτηκα/με.
Έχω το θάρρος της γνώμης και δεν φοβάμαι να την πω, είτε να την γράψω και θα είμαι πάντοτε σωστός απέναντι στον εαυτό μου, στους δικούς μου, στο σπίτι μου την ΕΡΤ και στον κόσμο που στήριξε τον αγώνα μας και που θέλει μια ΕΡΤ Α.Ε. αντικειμενική και με σωστή ενημέρωση, όπως της αξίζει και όχι αυτό που υπηρετεί τώρα, πάλι για να βολευτούν οι φίλοι των πολιτικαντηδων και μάλιστα οι φίλοι που έκριναν σωστό το μαύρο του 2013.
Συγγνώμη λοιπόν που δεν μπορέσαμε να κάνουμε την ΕΡΤ που όλοι θέλουμε/θελετε, αλλά δυστυχώς πάλι τα κεφάλια τον καμπόσων είναι σκυπτά, γερμένα σε θέση υπόκλισης, όπως έμαθαν τόσα χρόνια.
Μακρηγόρησα και έχασα τον ειρμό της σκέψης μου, όμως δεν ξέρω πως να περιγράψω το "μαύρο" που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του πάνω σε εμένα τουλάχιστον.
Ελπίζω κανείς, σε καμία δουλειά να μην υποστεί ούτε κατά διάνοια τον ψυχολογικό και ψυχικό ΒΙΑΣΜΟ που υποστήκαμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου