Αναφορικά με την ΣΣΕ

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αγία Παρασκευή  06/09/2022

Αναφορικά με την ΣΣΕ

 

Με ανησυχία και θλίψη παρακολουθούμε, χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε ουσιαστικά, την τροπή που πήρε η τελική διαπραγμάτευση ανάμεσα στην Διοίκηση και την «Σύμπραξη» των τριών πρωτοβάθμιων σωματείων για την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ).  Η χειρότερη δυνατή εξέλιξη που υπήρχε εξ’ αρχής ως πιθανότητα, η προσχώρηση δηλαδή Διοίκησης και σωματείων σε ενοχική ιδιωτικού χαρακτήρα «συμφωνία» μερών που δεν συμπεριλαμβάνει το σύνολο των εργαζομένων έγινε (γίνεται) δυστυχώς πραγματικότητα.

 

Η ΠΟΣΠΕΡΤ ανταποκρινόμενη  στον ρόλο της ως Ομοσπονδία, ταγμένη εκ της θεσμικής της ιδιότητας τόσο στην υπηρεσία της εκπροσώπευσης όλων των πρωτοβάθμιων σωματείων όσο και της αντιπροσώπευσης του συλλογικού χαρακτήρα των διεκδικήσεων, των αιτημάτων, των κατακτήσεων, των αγώνων, της οργάνωσης αλλά και  της συλλογικής ευθύνης που διέπει όλα τα παραπάνω, οφείλει να επισημάνει τα εξής:

 

1.                  Η ΠΟΣΠΕΡΤ αν και από θέση αρχής δεν συμφωνεί, με τον τρόπο και τους όρους που ίσχυσαν στην διαδικασία της διαπραγμάτευσης, εν πολλοίς ούτε με σημεία του περιεχομένου της Σύμβασης ειδικά στα ζητήματα των μη ανταποκρινόμενων παροχών απέναντι στην πρωτοφανέρωτα δύστοπη οικονομική συγκυρία αλλά αναγνωρίζοντας τα αδιέξοδα και εκβιαστικά διλήμματα που ενέκυψαν στην πορεία μέχρι την τελική της φάση, τάσσεται υπέρ της υπογραφής της ΣΣΕ και κατά της προσχώρησης των σωματείων σε ιδιωτικές και ενοχικές συμφωνίες μερών. Κανείς και τίποτα από την μεριά του συνδικάτου δεν επιτρέπεται να στέκεται εμπόδιο στην υπογραφή ακόμα και αυτής της εξαιρετικά υπολειπόμενης ΣΣΕ, που οι φτηνές παροχές της δεν αντιστοιχούν παρά στο ελάχιστο στις κοινωνικές μας ανάγκες. Υπογραμμίζει δε, πως την κύρια και μεγαλύτερη ευθύνη για την χρόνια καθυστέρηση και το διαφαινόμενο τελικό ναυάγιο της διαπραγμάτευσης για την ΣΣΕ, φέρει η διορισμένη Διοίκηση. Αποτελεί επίσης όνειδος, η επιχειρούμενη παρουσίαση των τροφείων με την μορφή κουπονιών, ως αποκατάσταση του 13^ου μισθού. Η κοροϊδία έχει ξεπεραάσει τα όρια και της Μαρίας Αντουανέττας!

 

2.                  Αποδεικνύεται πως ο εξοστρακισμός και η απαγόρευση στην ΠΟΣΠΕΡΤ να αναλάβει τον κυρίαρχο ρόλο, ως εγγυητής στην ευόδωση της διαπραγμάτευσης, όχι μόνο ωφέλησε εργαζόμενους και σωματεία, όπως δυστυχώς πολλοί, ακόμα και με καλές ή κακές προθέσεις, υπέθεσαν ή διαττείνονταν πως θα συμβεί αλλά αντίθετα υπονόμευσε την ενότητα, απονεύρωσε την εργασιακή συνοχή, αποδυνάμωσε την αλληλεγγύη, δίχασε συναδέλφους και διέσπασε το ενιαίο και αδιαίρετο χαρακτήρα των διεκδικήσεων για όλους τους εργαζόμενους.

 

3.                  «Συλλογική Σύμβαση Εργασίας» χωρίς οικονομικούς όρους αμοιβής της εργασίας και διαπραγμάτευση για μισθολογικές αυξήσεις, δεν μπορεί και δεν πρέπει να νοείται ως δίκαιη και ολοκληρωμένη συμφωνία μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων. Οι θεσμικές τακτοποιήσεις είναι μεν σημαντικές, αλλά παραμένουν δευτερεύουσας σημασίας όταν δεν κυριαρχούνται και δεν συμπληρώνουν τους οικονομικούς όρους αμοιβής. Η εργασία αγοράζεται από τον εργοδότη και η αξία της πρέπει ν’ αντιστοιχεί στις κοινωνικές ανάγκες των εργαζομένων. Σε κάθε περίπτωση, η  απαγόρευση εκ των προτέρων και εκ μέρους της εργοδοσίας οποιασδήποτε συζήτησης μισθολογικών αμοιβών αλλά και η συγκατάθεση του όποιου συνδικάτου σε αυτή την συνθήκη, όπως συνέβη στην εν λόγω διαπραγμάτευση, αποτελεί κατάφωρη υποβάθμιση και απόρριψη των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων. Λυπούμαστε αλλά τέτοιου είδους συγκαταθέσεις δεν αποτελούν μοδάτο έντιμο συμβιβασμό, αλλά προδιαγραφή ήττας!

 

4.                  Παράλληλα η υιοθέτηση και ο προσφερόμενος ως μονόδρομος της παροχής δωροκαρτών, κουπονιών, vouchers και κάθε λογής θαμπών καθρεφτών προς ιθαγενείς, ακυρώνει την δύναμη της αξίας της εργασίας και μας εισάγει σε μια ιδιότυπη μορφή «επαιτείας» και στην απόλυτη εξάρτηση από την υποκριτική φιλευσπλαχνία του εργοδότη.

 

5.                  Ειδικά στην σημερινή εποχή, όπου ολόκληρη η εργαζόμενη κοινωνία σύρεται σε αναγκαστική επιδοματική πολιτική με τα κάθε λογής «pass» να τείνουν σε καθεστώς και ν’ αποτελούν την βασική μορφή αμφιλεγόμενης επιβίωσης, η μόνη συνθήκη που αναδύεται είναι η εγγυημένη διαχείριση της φτώχειας, της ανέχειας, της ομηρείας και της κατάθλιψης.

 

6.                  Είναι πραγματικά τραγικό σε τέτοιες συνθήκες, απέναντι δηλαδή στην παροχή ψιχίων, σωματεία και εργαζόμενοι να έρχονται σε αντιπαράθεση και να αλληλοενοχοποιούνται για το αν τα ψιχία θα είναι 4 ή 5 γραμμάρια λιγότερα ή περισσότερα και  που σκόπιμα η διορισμένη Διοίκηση ανισότιμα προκαθορίζει μεταξύ των κλάδων των εργαζομένων, οριοθετώντας τη ναρκοθέτηση και μάλιστα σε άγονο έδαφος. Τα ψιχία παραμένουν ψιχία που παράγονται στον μύλο του κοινωνικού αυτοματισμού. Είναι καταστροφικό και απαράδεκτο να ρίχνουν το νερό σε αυτόν τον μύλο σωματεία και εργαζόμενοι!

 

7.                  Κανείς και τίποτα δεν νομιμοποιείται να απονομιμοποιήσει την απεργία, την συνδικαλιστική δράση ή την κινητοποίηση, όση «εργασιακή ειρήνη» και αν προτάξει, από την στιγμή που το συνδικάτο είναι μαζικό, συμμετοχικό στην λήψη αποφάσεων και έχει κηρύξει τον πόλεμο στην ανάθεση.  Θα θέλαμε να μας υποδείξει κάποιος πότε νομοθετήθηκε η απαγόρευση της αντίστασης!.

 

Συναδέλφισσες συνάδελφοι.

 

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε κι εμείς αυτό που σύσσωμη η εγχώρια και ξένη καθεστυκυία τάξη προβάλει με όρους τρομοκρατίας. Οι σημερινές πολιτικές ολιγαρχίες και οι διορισμένοι εντολοδόχοι τους έχουν άλλους,  δικούς τους λόγους, πέρα και μακρυά από τις ανάγκες των εργαζομένων. Ο επερχόμενος  Χειμώνας και η κατάσταση όπως οι ίδιοι σκόπιμα διαμορφώνουν, έχει ήδη υπερβεί τα κουπόνια φτώχειας της Διοίκησης, τα power και fuel pass και οτι άλλο σκαρφιστούν αυτοί που καμώνονται πως θα μας σώσουν. Όχι άλλο σώσιμο. Ρεαλιστική διεκδίκηση στην διαπραγμάτευση θα ήταν η αυτόματη αναπροσαρμογή ακόμα και των τροφείων, αναλογικά με την εξέλιξη του πληθωρισμού. Προτάθηκε από συγκεκριμένο σωματείο εκτός της «Σύμπραξης» αλλά δεν υιοθετήθηκε.

 

Επιτακτικότερη απαίτηση όμως και διεκδίκηση από εδώ και στο εξής, πρέπει να είναι οι πραγματικές μισθολογικές αυξήσεις καθώς και η πλήρης επαναφορά των αμοιβών, των εργασιακών δικαιωμάτων και δεδομένων που ίσχυαν πριν τα μνημόνια. Εξ’ άλλου οι ίδιοι που σήμερα κόπτονται για να μας σώσουν, επαίρονται για το τέλος των μνημονίων και ενισχυμένων εποπτειών. Γιατί λοιπόν δεν προχωρούν και στην αποκατάσταση της εργασιακής ομαλότητας;

 

 

 

Για την διαμορφωθείσα κατάσταση στην συγκυρία, η ΠΟΣΠΕΡΤ αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα της στιγμής, καλεί τα σωματεία της Σύμπραξης να αναλάβουν την ευθύνη του βάρους που επωμίστηκαν και να καταβάλουν την ύστατη προσπάθεια τελικής υπογραφής της ΣΣΕ. Η προσχώρηση σε συμφωνίες μερών δεν αποτελεί λύση, ενώ θα υπονομεύσει έτι περαιτέρω την ενότητα των εργαζομένων.

 

 

Η συνέχεια επιβάλει στα συνδικάτα να κατοχυρώσουν με κάθε τρόπο μαζικό και συμμετοχικό, ως κορωνίδα των απαιτήσεων και διεκδικήσεων τους την ΜΕΤΑΒΑΣΗ, από την δωδεκαετή ανωμαλία της πλήρους κατάρρευσης της συνταγματικής έννομης τάξης, της κατάλυσης του εργατικού δικαίου και της αποσύνθεσης των εργασιακών συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων, στην ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ της συνταγματικής, εργασιακής και κοινωνικής ομαλότητας. 

 

Τίποτα λιγότερο, ούτε σπιθαμή πίσω από αυτό.

                               Οι αγώνες είναι μπροστά και η ενότητα απαραίτητη