 |
| Εικόνα: Γιώργος Χονδρός |
H εισήγηση του Θανάση Καμπαγιάννη, δικηγόρου πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής για τους Αιγύπτιους αλιεργάτες, στην εκδήλωση «Ο νεοναζισμός στο εδώλιο» που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου στο Βιοτεχνικό Επιμελητήριο, όπως δημοσιεύτηκε στο Jailgoldendawn.com
Ο νεοναζισμός στο εδώλιο: οι δίκες του NSU και της Χρυσής Αυγής
“Θα ήθελα καταρχάς να ευχαριστήσω τους διοργανωτές για τη σημερινή εκδήλωση. Είναι προσωπικά μεγάλη μου ευχαρίστηση να είμαι ομιλητής εδώ σήμερα. Εξαρχής, προσπαθήσαμε ως συνήγοροι πολιτικής αγωγής να συσχετίσουμε τις δύο δίκες του NSU και της Χρυσής Αυγής, τοσο με δημόσιες παρεμβασεις μας οσο και με αναρτήσεις στις ιστοσελίδες που χειριζόμαστε. Μάλιστα το Ίδρυμα Rosa Luxemburg στο Βερολίνο είχε διοργανώσει το 2015 μια εκδήλωση στην οποία είχα την τύχη να λάβω μέρος μαζί με συναδέλφους της πολιτικής αγωγής της δικης του NSU. Είχαμε συναντηθεί τότε με τον Axel Hoffman και τον Navuz Yarin. Ειδικά θέλω να αναφερθω στον Navuz, έναν Γερμανό συνάδελφο τουρκικης καταγωγης που είχε αναλάβει να εκπροσωπήσει την οικογένεια του Θοδωρή Βουλγαρίδη, του Έλληνα μετανάστη που έπεσε θυμα δολοφονίας της ναζιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης NSU στο Μόναχο το 2005.
Και πιανόμενος από αυτό, θέλω να ξεκινήσω με την ιδιαιτερότητα του ρατσιστικού εγκληματος, που απασχολεί και τις δύο δίκες (με θύματα Τούρκους και Έλληνες μεταναστες στη δίκη του NSU – Αιγύπτιους αλιεργάτες στη μία από τις τρεις συνεκδικαζόμενες υποθέσεις στη δίκη της Χρυσής Αυγής).
Το ρατσιστικό έγκλημα είναι ένα έγκλημα με ιδιαίτερη ποινική απαξία, γιατί αυτό που στοχοποιείται δεν είναι τι έχεις κάνει, πού βρέθηκες, σε τι ενεπλάκης ή τι έχεις στην ιδιοκτησία σου (που καποιος πχ προσπαθεί να στο αφαιρέσει), αλλά τι είσαι. Στοχοποιείται δηλαδή όχι ένα άτομο αλλά μια ιδιότητα, στην οποία αν τυχόν ανήκεις είσαι πιθανός στόχος, ιδιαίτερα αν είσαι φτωχός.
Μάλιστα, πρόκειται για ένα έγκλημα που έχει την ιδιαιτερότητα να μεταλλάσσει τις θέσεις των θυτών και των θύματων ανάλογα με το γεωγραφικό μήκος και πλάτος: η εθνική κοινότητα που στην Ελλάδα προσφέρει τους θύτες, στη
Γερμανία προσφέρει τα θύματα, όπως περίτρανα δείχνει η περίπτωση της δολοφονίας Βουλγαρίδη. Και φυσικά το ρατσιστικό έγκλημα έχει να κάνει περισσότερο με τη ματιά του θύτη και λιγότερο με την πραγματικότητα του θύματος: για παράδειγμα η ταύτιση του Τούρκου με τον Έλληνα μετανάστη ως θυμάτων στην περίπτωση του NSU είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Δεν εχει σημασία αν «ο Ελληνας είναι Ευρωπαίος», όπως θα έσπευδε κάποιος να πει, αλλά σημασία έχει ότι στην ιδεολογία και την κοσμοθεώρηση των δραστών, τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Ελληνες μεταναστες είναι «υπάνθρωποι», όπως το ορίζει η ναζιστική ιδεολογία – και μας το μετέφρασε η σύζυγος του “Αρχηγού” Ζαρούλια, μέσα στη Βουλή – οπότε ως υπάνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα να ζουν.
Όμως εδώ θέλω να αναφερθώ και πιο συγκεκριμένα στα ρατσιστικά εγκλήματα των ναζιστικών οργανώσεων, που είναι αδιαμφισβήτητα πιο οργανωμένα και έχουν πίσω τους έναν βαθύτερο σχεδιασμό.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι τα θύματα του NSU ήταν καταστηματάρχες, δεν ήταν μετανάστες στο δρόμο, ήταν άνθρωποι που είχαν κάνει πολλά βήματα ένταξης στη γερμανική κοινωνία. Και είναι επίσης ενδιαφέρον ότι το χτύπημα στους μετανάστες στο Πέραμα δεν έγινε τυχαία στο δρόμο, αλλά στοχοποιήθηκε το σπίτι μιας οικογένειας (της οικογένειας Αμπού Χάμεντ) με πολύχρονη και νόμιμη παραμονή στην Ελλάδα, με μαγαζί, οικογένειας γνωστής στην περιοχή, ασχέτως αν αυτός που τελικά χτυπήθηκε, ο Αμπουζίντ Εμπάρακ, φιλοξενούμενος στην οικία, ήταν ένας πιο πρόσφατος μετανάστης.
Τι μας δείχνει αυτό;
Μας δειχνει οτι ο ναζισμός αξιοποιεί τον ρατσισμό και το ρατσιστικο έγκλημα για να πισωγυρίσει συνολικά την κοινωνία και να ξηλώσει ακόμα και τα πιο ενταγμένα κομμάτια μεταναστών. Στοχοποιεί δηλαδή εκείνα τα σημεία της κοινωνίας όπου έχει ήδη επιτευχθεί η συνύπαρξη, η συνάρθρωση, με στόχο να τη διαλύσει, με τον ίδιο τρόπο που όλοι ξέρουμε ότι ένα ρούχο σκίζεται πιο εύκολα στις ραφές του. Πρόκειται δηλαδή για ένα ρατσιστικό έγκλημα απολύτως προμελετημένο και απολύτως εν ψυχρώ.
Τώρα, θα μπορούσαμε να μιλάμε για πολλή ωρα για ομοιότητες που βλέπουμε στις δίκες που συζητάμε σήμερα. Νομίζω οτι το ζήτημα της σχέσης του κράτους και των μηχανισμών του με τις ναζιστικές οργανώσεις είναι κοινός τόπος. Δεν με ενδιαφέρει εδώ τόσο η διασύνδεση νεοναζί και αστυνομικών, που είναι πολλαπλά αποδεδειγμένη. Με ενδιαφέρει περισσότερο εκείνη η συναντίληψη σε καποια βασικά αντιδραστικά ιδεολογήματα (ο ρατσισμός και ο εθνικισμός είναι τα σημαντικότερα) που κάνει πολλές φορές τις κρατικές αρχές να μην βλέπουν το ρατσιστικό και το φασιστικό έγκλημα, ενώ αυτό βρίσκεται ολοφάνερα μπροστά τους (αυτή ήταν η κατάσταση ιδίως στην Ελλάδα όσον αφορά τη ΧΑ μέχρι τη δολοφονία Φύσσα, αλλά εξακολουθεί να είναι όσον αφορά άλλους δράστες, κοιτάξτε πχ την περίπτωση του Ζακ). Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την αστυνομία αλλά και με τις δικαστικές αρχές, που πολλές φορές διερευνούν ολότελα λαθεμένα το ρατσιστικό έγκλημα. Μου έρχεται στο νου ένας εισαγγελικός λειτουργός που ρωτάει έναν μάρτυρα αν οι μετανάστες που χτυπήθηκαν από ένα τάγμα εφόδου είχαν χαρτιά, αν το τζαμί που κάηκε ήταν νόμιμο, αν ο χώρος που εκκενώθηκε βίαια από μια φασιστική οργάνωση παρουσίαζε υγειονομικά προβλήματα. Όλα τα παραδείγματα είναι βέβαια τυχαία. Και σίγουρα θυμάμαι τη διήγηση του Navuz Yarin για την ανάκριση στην οποία υποβλήθηκαν οι δύο κόρες του δολοφονημένου Θόδωρου Βουλγαρίδη από τη γερμανική αστυνομία, κατά την οποία κλήθηκαν να απαντήσουν αν ο πατέρας τους είχε πρόβλημα με το τζόγο, αν ήταν μπλεγμένος σε κάποια μαφία ή ακόμα αν τις άγγιζε.
Ούτε θέλω να αναφερθώ τόσο στην ομοιότητα της ναζιστικής ιδεολογίας, γιατί εδώ τα πράγματα είναι αυταπόδεικτα. Έχοντας πλέον τους σκληρούς δίσκους των ηγετικών στελεχών της ΧΑ, ξέρουμε ότι πρόκειται για μια απολύτως εθνικοσοσιαλιστική – ναζιστική οργάνωση, στο σήμερα και όχι σε καποιο μακρινό παρελθόν. Αυτό που συνενώνει τον Μπένχαρτ, τον Μούντλος, την Τσέπε και τον Μιχαλολιάκο, τον Παππά, τον Κασιδιάρη και το Λαγό είναι ότι είναι όλοι τους «σπορά των νικημένων του 1945», κατά τη γνωστή πλέον δήλωση του Μιχαλολιάκου.
Αυτό στο οποίο θέλω όμως ιδιαίτερα να αναφερθώ είναι η διαφορά ανάμεσα στο NSU και τη Χρυσή Αυγή, που δεν είναι άλλη από την ευφυή στρατηγική του Μιχαλολιάκου να ενδύσει την τρομοκρατική δράση της ΧΑ (γνώμη μας είναι ότι θα έπρεπε να τύχει εφαρμογής το άρθρο 187Α περί τρομοκρατικής οργάνωσης που είναι κατά πολύ αυστηρότερο του άρθρου 187ΠΚ για την εγκληματική) με τον μανδύα του πολιτικού κόμματος. Ο Μιχαλολιάκος φρόντισε να καταθέσει δήλωση πολιτικού κόμματος στον Αρειο Πάγο ήδη από το 1983, όταν ήταν ακόμα πρόσφατη η τρομοκρατική του δράση με βομβιστικές ενέργειες τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, πολλά χρόνια πριν κατέβει η ΧΑ στις εκλογές. Αυτό που ίσως κανένας δεν ανέμενε ήταν η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο το 2012 και η συγκάλυψη των εγκληματικών της δράσεων όχι πλέον μόνο με πολιτικό, αλλά και με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Αυτή είναι και η βασική διαφορά της Χρυσής Αυγής με τα άλλα ακροδεξιά κόμματα που βλέπουμε να αναπτύσσονται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη: ενώ το ακροδεξιό πολιτικό επιτελείο είναι εκεί διαχωρισμένο από τις ομάδες που κάνουν τις βίαιες φασιστικές επιθέσεις, έστω και αν τους δίνει πολιτική νομιμοποίηση και κάλυψη, στη Χρυσή Αυγή το πολιτικό επιτελείο και ο επιχειρησιακός βραχίονας ταυτίζονται.
Ο Λαγός, που τις επερωτήσεις του έχουμε την ευτυχία να διαβάζουμε επί τόσες ημέρες στη δίκη της ΧΑ, είναι ταυτόχρονα κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και διοικητής των ομάδων κρούσης που τελούν τις επιθέσεις, πάντα υπό τις προσταγές του Αρχηγού Νίκου Μιχαλολιάκου. Είναι ο ίδιος που προανήγγειλε την επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες τον Ιούνιο του 2012 λίγες ώρες πριν το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής εφορμήσει την οικία της οικογένειας Αμπού Χάμεντ και τσακίσει το κεφάλι του Αμπουζίντ Εμπάρακ ενώ αυτός κοιμόταν. Είναι ο ίδιος που ενέκρινε και συντόνισε την επίθεση στους κομμουνιστές συνδικαλιστές στο Πέραμα τον Σεπτέμβριο του 2013. Είναι ο ίδιος που “έδωσε το οκ” για το μήνυμα του πυρηνάρχη της τοπικής Νίκαιας που ενεργοποίησε την ομάδα ασφάλειας η οποία δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα.
Νομίζω ότι αυτή η διαφορά είναι που κάνει και την κατάληξη της ελληνικής δίκης τόσο κρίσιμη, όχι μόνο ποινικά αλλά και πολιτικά. Στην οργάνωση της Χρυσής Αυγής, η άκρα δεξιά παγκόσμια δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές της κοινωνίας, της έννομης τάξης και όλων των δημοκρατικών πολιτών.
Γι’ αυτό, και αν και ο ναζισμός δεν πρόκειται να τελειώσει με μια δικαστική απόφαση, η κατάληξη της δίκης της Χρυσής Αυγής θα είναι ένα κρίσιμο μέτρημα για το πιο ακραίο πολιτικό σχέδιο της άκρας δεξιάς διεθνώς, αυτό του συνδυασμού μιας μορφής «νόμιμου πολιτικού κόμματος» και ομάδων κρούσης που εξοντώνουν μετανάστες και ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους, με κίνητρο τη ναζιστική ιδεολογία”.
πηγη:http://goldendawnwatch.org/?p=4497
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου