Αγ.
Παρασκευή 23/06/2021
Αγαπητοί
μου φίλοι και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συναδέλφισσες και
συνάδελφοι.
Εύχομαι
να είστε καλά.
Σήμερα είναι μια μέρα ορόσημο για τη
ζωή μου.
Κάτι
πολύ σημαντικό τελειώνει κάτι καινούργιο αρχίζει.
Σήμερα υπέβαλλα την παραίτηση μου μετά
από 48 χρόνια (1973 – 2021) εργασίας, τα 37 χρόνια στην ΕΡΤ. Όλα αυτά τα χρόνια
τα φιλώ και τα ευγνωμονώ.
Φεύγω
από την ΕΡΤ γιατί ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης μου.
Όμως η ψυχή μου, η ουσία και ο πυρήνας
της ιδεολογίας και των αξιών μου θα
παραμένουν εδώ ανόθευτα όπως ήταν, μαζί σας
στην ΕΡΤ της καρδιάς μου.
Θα
συνεχίσω, όπως από παιδί, να διεκδικώ το δίκιο και το καλύτερο για όλους με
ισονομία και δημοκρατία. Θα συνεχίσω να
βοηθώ και να στηρίζω όποιον μπορώ και θα συνεχίσω τους ταξικούς κοινωνικούς μου
αγώνες με την ίδια αυθεντικότητα, ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια.
Την
ΕΡΤ την υπηρέτησα ως συμβασιούχος, ως υπάλληλος, ως προϊστάμενος, ως εκλεγμένος
συνδικαλιστής σε πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο όργανο καθώς και ως
εκπρόσωπος των εργαζομένων στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας. Όλα αυτά τα
χρόνια η στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των συναδέλφων μου στην ΕΡΤ και των
συναδέλφων στα ιδιωτικά ΜΜΕ, μου έδιναν δύναμη να συνεχίζω με πείσμα τον καλό αγώνα, αυτόν δηλαδή που με ταξικό πρόσημο ήταν υπέρ της κοινωνίας
και των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Ένα
νέο διαφορετικό κεφάλαιο της ζωής μου ανοίγει. Ένα κεφάλαιο με μεγαλύτερη θεωρητικά
ελευθερία στις επιλογές της καθημερινότητας και του αγώνα για το δίκιο, που δεν
θα πάψει ποτέ να είναι στοιχείο της ζωής μου, ένα κεφάλαιο με λιγότερες
υποχρεώσεις και καθήκοντα συνδικαλιστικής ευθύνης.
Αυτό
που δεν πρόκειται να αλλάξει είναι ότι όσο ζω θα συνεχίσω να προσπαθώ ώστε τα
χρόνια που έρχονται να είναι αυθεντικά, αληθινά και έντιμα όπως αυτά που
πέρασαν.
Οι φίλοι και σύντροφοί μου, οι
συνάδελφοι και όλοι όσοι έχουν ζήσει τι σημαίνει ανθρωπιά, αλληλεγγύη και
ανιδιοτελής βοήθεια, θα με βρίσκουν όποτε το θελήσουν.
Είμαι
βέβαιος ότι οι εχθροί μου θα μ΄ αναζητούν, γιατί πολύ απλά η «απουσία» μου θα
τους στερήσει τον μύθο στις ψεύτικες αφηγήσεις τους και το άλλοθι στα εγκλήματά
τους, μια συμπεριφορά δηλαδή γεμάτη αχαριστία και αγνωμοσύνη.
Φίλοι
και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Περνάνε
από την μνήμη μου τόσα πολλά κι από την καρδιά μου άλλα τόσα, που είναι
αδύνατον να τα καταγράψω και να τα αποτυπώσω σε μια μόνο επιστολή. Δεν μπορώ
όμως να μην αναφερθώ σε μια κορυφαία περίοδο της ζωής μας, σε εκείνη που ζήσαμε
τις κορυφαίες από κάθε άποψη στιγμές του μοναδικού και νικηφόρου αγώνα εναντίον
του «μαύρου».
Ενός αγώνα εναντίον εκείνων που
νόμιζαν ότι με το πολιτικό πραξικόπημα του μαύρου στην ΕΡΤ από τη φαύλη κυβέρνηση
Σαμαρά – Βενιζέλου, θα απονεκρωθεί μια για πάντα η δίψα της καθημαγμένης από τα
μνημόνια κοινωνίας, για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία .Ενός αγώνα ανένδοτου σε
κάθε είδους πίεση (εντός και εκτός των «τειχών»), που ποτίστηκε με
δάκρυ, αίμα και ανθρώπινες θυσίες.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ επίσης στον
αγώνα που δώσαμε το 2010-2011 και ενάντια στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που ήθελε να κλείσει την ΕΡΤ-1 (σημερινή ΕΡΤ-2), τους περιφερειακούς σταθμούς και άλλες δομές της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης Και τότε η αντίστασή μας, τους εμπόδισε να πραγματοποιήσουν τα δόλια σχέδια τους. Μια αντίσταση που έφερε αποτέλεσμα και στον αγώνα μας ενάντια στην προβολή από την ΕΡΤ της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. Μια αντίσταση στο φασισμό, το ρατσισμό, τη ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία που δεν βρήκαν ποτέ βήμα στην ΕΡΤ εξαιτίας των στοχευμένων απεργιακών μας κινητοποιήσεων.Μια
αντίσταση που με οδήγησε στην τιμητική θέση του κατηγορούμενου από αυτή την
εγκληματική συμμορία και στην ακόμα πιο τιμητική θέση του δικαιωμένου από τα δικαστήρια, είτε
αυτά αφορούσαν στις χαλκευμένες κατηγορίες της Χρυσής Αυγής, είτε σε εκείνες στις
μνησίκακες και κουτοπόνηρες κατηγορίες που αφορούσαν στην λειτουργία της
αγωνιστικής και μοναδικής ΕΡΤOPEN και την ποινικοποίηση του αγώνα μας.
Συνδικαλιστικά
έδωσα πολλές μάχες όπως αυτήν για τη μη περικοπή του εφάπαξ, των επικουρικών
συντάξεων, τη μη ένταξή μας (μέχρι το μαύρο του 2013) στο ενιαίο μισθολόγιο,
την αναγνώριση όλης της προϋπηρεσίας των συναδέλφων του Π.Δ., την έκδοση των
ΚΥΑ για την ολοκλήρωση της αναβίωσης της σχέσης εργασίας μας και την κατοχύρωση
των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας. Μάχες όπως εκείνες εναντίον
της διαφθοράς και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος από διοικήσεις της ΕΡΤ,
οι οποίες συνεχίζονται μέχρι και σήμερα στα δικαστήρια όπως και εγώ θα συνεχίσω
να παρίσταμαι ως μάρτυρας κατηγορίας. Δώσαμε
μάχες και για τους συναδέλφους στα ιδιωτικά ΜΜΕ. Μάχες για τα εργασιακά
δικαιώματα τους καθώς και για τις τηλεοπτικές άδειες και το κλείσιμο του MEGA,
αυτός ήταν και ο λόγος που τα αφεντικά – καναλάρχες προσέφυγαν εναντίον μου με αγωγές
ζητώντας κάθε φορά δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Χωρίς δεύτερη σκέψη και φόβο έκανα
και πάλι το χρέος μου ολόψυχα αδιαφορώντας για οποιοδήποτε τυχόν προσωπικό
κόστος .
Όλα
τα παραπάνω και άλλα πολλά έγιναν ασφαλώς γιατί υπήρχε σύμπνοια και θέληση από
το Δ.Σ. της ΠΟΣΠΕΡΤ καθώς και από τα Δ.Σ. των σωματείων μελών της.
Είναι
αλήθεια ότι οι «εξουσίες» προσπάθησαν να μας σταματήσουν πολλές φορές, φυσικά
όμως χωρίς αποτέλεσμα. «Εξουσίες»
πολιτικές και οικονομικές που ανέκαθεν εκπροσωπούνταν από αυτούς που θέλουν μια
κοινωνία πειθαρχημένη στα δόγματα του life style, του κοινωνικού κανιβαλισμού ο
οποίος επιβάλλεται διαχρονικά από το νεοφιλελεύθερο «πρωτόκολλο» της ακροδεξιάς
Νέας Δημοκρατίας. Από αυτούς που ήθελαν να μας απαξιώσουν συνδικαλιστικά δίνοντας εντολές για «δολοφονία χαρακτήρων»
σε αργυρώνητες «πέννες» και άλλους …πρόθυμους, ώστε να κυριαρχήσει τελικά στο
δημόσιο βίο, η αμνησία, η
λάσπη, η παραπλάνηση το ψέμα και η συκοφαντία.
Είναι
όλοι αυτοί οι αρχολίπαροι που πουλάνε τη ψυχή τους στο διάβολο, ή και στους
αντιπροσώπους του ακόμα και για λίγα μουχλιασμένα φύλλα δάφνης.
Είμαι περήφανος για όλους τους αγώνες
που δώσαμε μαζί, για τους συμμαχητές μου και πραγματικούς συνδικαλιστές που
αγωνιστήκαμε για το δίκιο των εργαζομένων, για τα «ιερά και όσια» του εργατικού
κινήματος, για την ίδια τη Δημοκρατία.
Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω για τους
συνεργάτες μου και τον σπουδαίο ρόλο
τους στη λειτουργία της ΠΟΣΠΕΡΤ
όπως και στους νομικούς μας συμβούλους που άξια μας εκπροσώπησαν σε κάθε δίκη και
ήταν μαχητικοί συμπαραστάτες και σημαντικοί σύμμαχοι στους αγώνες μας.
Ένα
μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σε όσους
βρέθηκαν δίπλα μας, στους αγώνες που δώσαμε μαζί με την κοινωνία, τους
αλληλέγγυους, τις συλλογικότητες, τη νεολαία, τους φοιτητές, τους μαθητές, τους καθηγητές, τους εργάτες, τους λίγους αλλά
χαρισματικούς και ελεύθερους δημοσιογράφους, τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους
του πνεύματος και της τέχνης, τους Έλληνες και Ευρωπαίους πολιτικούς, τα
εργατικά κέντρα, τις ομοσπονδίες, τους συλλόγους, τους συνδικαλιστές κ.α.
Είμαι
περήφανος που αν και βαθιά πολιτικοποιημένος, δεν πήρα εντολές ή κατευθύνσεις
από κόμματα και δεν είχα ούτε επιδίωξα να έχω προσωπικές «συνδιαλλαγές» με
καμία κυβέρνηση. Αντίθετα, όπως όλοι γνωρίζουν και κάποιοι ξεχνούν, ήρθα σε σκληρή
αντιπαράθεση διεκδικώντας τα συμφέροντα των εργαζομένων και της ΕΡΤ και των
ιδιωτικών ΜΜΕ με όλες τις
κυβερνήσεις.
Είμαι
περήφανος που με στοχοποίησαν ουκ ολίγες φορές, οι κάθε λογής «εραστές» και νοσταλγοί
του μαύρου, οι μαθητές του Γκέμπελς και οι χρήσιμοι ηλίθιοι των
καθεστώτων, όπως κάνουν δηλαδή συνήθως
σε όσους αντιστέκονται. Σε αυτούς και ειδικά σε εκείνους που οψίμως μετά την
…αποχώρησή τους από τις χρυσές καρέκλες της ΕΡΤ, με «στόλιζαν» με πολλών ειδών
λάσπες , όπως ότι τάχα εγώ «έφταιγα» για
όλα τα κακώς κείμενα στην ΕΡΤ, απευθύνω μια απλή και σταράτη ερώτηση.
Αλήθεια
ήμουν τόσο ισχυρός ώστε τόσες κυβερνήσεις και διοικήσεις της ΕΡΤ …σέρνονταν
πίσω από τη δική μου «ΕΡΤοκτόνα» βούληση;
Η
ερώτηση είναι ασφαλώς ρητορική και η απάντηση είναι απλούστατη.
Πρόκειται
για μια χυδαία προπαγάνδα που στηρίζεται φυσικά στην κατασκευή ενός
«επικίνδυνου εχθρού» η οποία αν και θυμίζει έντονα τη ναζιστική ρητορική, βγήκε
από στόματα που καμώνονταν ή αυτοπροσδιορίζονταν ως …δημοκράτες.
Φτάνοντας
στο σήμερα, και κοιτώντας στην ιστορία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, διαπιστώνεται
ότι από την ΕΡΤ του ΕΛΥΤΗ (1974) ξεπέσαμε στην ΕΡΤ Α.Ε του … Α-ΛΥΤΗ (10/2019, 6/2021
και λίγο ακόμα).
Σε αυτή την ΕΡΤ του σήμερα, όχι μόνο
δεν δίνονται οι απαραίτητες λύσεις από τη διορισμένη διοίκηση, ώστε να
ανταποκριθεί με συνέπεια στην αποστολή της, όπως αυτή περιγράφεται στο σύνταγμα
και τους νόμους, αλλά αντίθετα ναρκοθετείται το παρόν και το μέλλον της, με τις
αποφάσεις και τις ενέργειες των «αρίστων» του επιτελικού κράτους του Μαξίμου.
Μία παχυλά αμειβόμενη διοίκηση που
χαρακτηρίζει ως «όραμα» τον εφιάλτη ενός «στρατηγικού σχεδιασμού», ο οποίος
ευθυγραμμισμένος με εκείνον του επιτελικού κράτους της κυβέρνησης Μητσοτάκη,
έχει έναν και μοναδικό σκοπό: τη συρρίκνωση του δημόσιου χαρακτήρα της ΕΡΤ, την εξαφάνιση της συνταγματικά
καθορισμένης κοινωνικής της αποστολής και τη μετατροπή της σε τροφοδότη της
απληστίας της διαπλοκής και του κρατικοδίαιτου κεφαλαίου, χωρίς αυτοτέλεια
παρία των καναλαρχών και της DIGEA.
Οι εργαζόμενοι είναι για κυβέρνηση και
διοίκηση απλώς ένα «βαρίδι», ένα …εμπόδιο στα σχέδιά τους, που αποτελείται από
«γερασμένους» και «αδέξιους» οι οποίοι σταδιακά αντικαθίστανται από …ημέτερους
«επιδέξιους» εργολάβους και γαλάζιους «αλεξιπτωτιστές» της αρπαχτής.
Την ίδια στιγμή η ενημέρωση στην ΕΡΤ
με όλες αυτές τις ενέσεις λογοκρισίας, αποκλεισμού, περιθωριοποίησης ή και
διαστρέβλωσης των ειδήσεων, έχει συμμετάσχει στην καταβαράθρωση της
Ελλάδας στον παγκόσμιο πίνακα για την
ελευθερία του τύπου στα περιεχόμενα κράτη.
Ο αόρατος «αρχισυντάκτης» του
Μαξίμου έχει μετατρέψει και την ΕΡΤ σε
γαλάζιο φερέφωνο της πρωθυπουργοκεντρικής κυβερνητικής προπαγάνδας.
Η λογοκρισία, η αδιαφάνεια, η
ρουσφετολογία, ο νεποτισμός, η καμαρίλα, οι διώξεις ο ρεβανσισμός και η
κατασπατάληση των χρημάτων που δίνει ο ελληνικός λαός για την ΕΡΤ, είναι η πραγματική
πανδημία που απειλεί θανάσιμα το μέλλον της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και της
Δημοκρατίας.
Συναδέλφισσες
και συνάδελφοι, φίλοι και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές.
Κυβέρνηση
και διοίκηση, θέλουν έναν συνδικαλισμό ανίσχυρο, άνευρο …πειθαρχημένο, να
παίζει πότε το ρόλο του «παιδονόμου» και πότε του «αμορτισέρ» που θα απορροφά
«έξυπνα» τη δίκαιη αγανάκτηση των εργαζόμενων. Για να το πετύχουν αυτό
εφαρμόζουν επιτελικά τη γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε», βρίσκοντας
εύκολα ή δύσκολα ελαστικές συνειδήσεις …προθύμων «συνδικαλιστών».
Προσώπων
δηλαδή με αναπτυγμένη την ιδιοτελή σκέψη που καμουφλαρισμένα με το πανωφόρι και
τη γλώσσα του «εργατοπατέρα», θα εκτελούν χωρίς δισταγμό τις «άνωθεν εντολές»
δρώντας ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Πρόσωπα χωρίς εργατική
συνείδηση γεμάτα υποκρισία με ικανότητα στην παραπλάνηση και στην δολοπλοκία,
που θα οδηγήσουν νομοτελειακά το συνδικαλιστικό κίνημα στην απόλυτη απαξίωση
και τους εργαζόμενους στην απελπισία και την κατάθλιψη.
Έτσι
η διοίκηση προχωρά από μόνη της καθορίζοντας τα κριτήρια, τη διαδικασία και τον
τρόπο «αξιολόγησης» των εργαζομένων και αυξήσεις στις αμοιβές και …παροχές μόνο
στους αρεστούς. Αξιολόγηση δηλαδή που θα είναι στην ουσία ένα εργαλείο δίωξης η
συμμόρφωσης όσων δεν «συμμορφώνονται προς τα υποδείξεις» και ιεραρχικής –
μισθολογικής προώθησης των «ημετέρων» και αθρόες προσλήψεις «άριστων» και
μισθοφόρων για θέσεις ευθύνης.
Φίλοι
και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Ο
συμβιβασμός με το λίγο και το …εφικτό δεν δίνει ελπίδα για αξιοπρεπείς όρους
εργασίας και αμοιβής, δεν δίνει ελπίδα για το μέλλον όλων μας και για την ΕΡΤ
της καρδιάς μας, για αυτήν που παλέψαμε για αυτήν την ΕΡΤ που θέλει η κοινωνία.
Είναι
αδήριτη η ανάγκη της συστράτευσης με όλους όσους έχουν εργατική συνείδηση ιδανικά και αξίες,
που θα εξυψώσουν και θα δώσουν την πνοή που πρέπει στο εργατικό συνδικαλιστικό
κίνημα, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς που
όλοι οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο εκτελεστικό απόσπασμα της κυβέρνησης.
Όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ και στα ιδιωτικά ΜΜΕ μέσα από την ΠΟΣΠΕΡΤ πρέπει
να είναι μια γροθιά για να αντιμετωπίσουν ισχυρά τον Αρμαγεδδώνα στα εργασιακά
που ήρθε.
Μην
αφήσετε την ΠΟΣΠΕΡΤ να γίνει το εργοδοτικό υβρίδιο ενός άλλοτε ισχυρού και
ανεξάρτητου εργατικού συνδικάτου. Η διάσπαση της ομοσπονδίας μας είναι αυτό που
ήθελαν πάντα οι εξουσίες, είναι ο δυναμίτης που θα τινάξει στον αέρα αυτόν τον
πυλώνα της διεκδίκησης των εργαζομένων, αυτόν τον ενωτικό σύνδεσμο που συγκολλά
όλα τα κλαδιά μαζί ώστε να μην μπορούν να σπάσουν σε καμμιά πίεση, αυτό το σώμα
που με υγεία μέθοδο και οργάνωση φέρνει νίκες στις εργατικές διεκδικήσεις.
Να
σας ενώσει η κοινή αγωνία για το αύριο, κρατώντας τις παρακαταθήκες του αγώνα
για την ΕΡΤ για την επαγγελματική σας αξιοπρέπεια, για την αμοιβή σας, για την
ισονομία που ήταν είναι και θα πρέπει να μείνει αδιαπραγμάτευτη. Όλα αυτά είναι
εκείνα που θα πρέπει να κυριαρχούν στο νου σας κόντρα στα θολά λόγια των κάθε
λογής εντολοδόχων και γυρολόγων που καμώνονται ή παριστάνουν τους σπουδαίους,
τους σοφούς , τους εργατοπατέρες της εργοδοτικής πανούκλας.
Η
βαρβαρότητα δεν είναι πολιτισμός ούτε εκσυγχρονισμός, είναι το εισιτήριο χωρίς
επιστροφή στο μεσαίωνα , στο νέο φεουδαλισμό στην ανασφάλεια την παραπάνω
εργασία χωρίς δικαιώματα και αμοιβή στην
μετατροπή του εργαζόμενου σε είλωτα.
Να
αγωνισθείτε για μια ΕΡΤ ανοιχτή στη κοινωνία και να γίνετε η ασπίδα που θα προστατέψει αυτή την
πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεόραση, να δικαιωθείτε μέσα από αυτόν τον αγώνα
διασφαλίζοντας έτσι όχι μόνο το δικό σας παρόν και μέλλον αλλά και όλων των
εργαζόμενων, όλης της κοινωνίας.
Φίλοι
και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Το
«αντίο» ταιριάζει παρά μόνο σε παραιτημένους και σε ριψάσπιδες κι εγώ δεν ήμουν
ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο, γι’ αυτό
με αυτή την επιστολή δεν σας αποχαιρετώ, αλλά σας χαιρετώ εκφράζοντας αυτά που έχω στην ψυχή το μυαλό και την καρδιά
μου και σας υπόσχομαι ότι πάντα θα είμαι δίπλα σας σε κάθε αγώνα που θα δώσετε για
το δίκιο, για την ΕΡΤ και τα ΙΔ. ΜΜΕ, για την κοινωνία, για όλα αυτά δηλαδή που
αγάπησα πιο πολύ και από τον ίδιο μου τον εαυτό.
«Η
συνείδηση είναι ένας αλάνθαστος κριτής όταν δεν την έχουμε δολοφονήσει» (Μπαλζακ)
Παναγιώτης
Καλφαγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου