Οταν ένας δημοσιογράφος φοβάται, δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Τελεία και παύλα.

Eισαγωγικο σχόλιο απο τη σελίδα της Γ. Μιχαλοπούλου στο facebook:

Yiota M. Michalopoulou

1 ώρα · 

Διαβάζοντας αυτό δεν θα μπορούσα να μην ξανα-φέρω στο νου μου τα όσα συνέβησαν και σε μένα και με έφεραν σε αυτό το status της "άνεργης". Δεν θα μπορούσα όμως να μην προσθέσω, πλάι σε όσα λέει η δημοσιογράφος περί ιδιοκτητών ΜΜΕ κλπ, το σημαντικό και καθοριστικό κεφάλαιο των "πρόθυμων δημοσιογράφων", των μπιστικών (και) των ιδιοκτητών. Διότι θεωρώ ότι η ζημία αρχίζει από δαύτους και από αυτούς πρέπει να αρχίσει και η κριτική. Τα κάστρα -συχνά- από μέσα πέφτουν. Κι ο φόβος βοηθά να πέσουν πιο εύκολα. Ο φόβος να αντιδράσεις, ο φόβος να μιλήσεις ανοιχτά, ο φόβος μη "χαλάσουμε τις σχέσεις μας και κλείσουμε πόρτες, διότι είναι δύσκολοι καιροί", ο φόβος να πεις "ε όχι ρε, ως εδώ!". Με το μπαρδόν, αλλά η κατάντια των "πρόθυμων" δεν με φοβίζει, όπως ούτε και το "όπλο" της απόλυσης. Αυτό που με τρομάζει είναι να μπω στο ίδιο τσουβάλι με δαύτους. 

Τα (πολλά) υπόλοιπα εν καιρώ.

Οταν ένας δημοσιογράφος φοβάται, δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Τελεία και παύλα.

(πηγή:www.e-tetradio.gr )

Η καλή συνάδελφος της Καθημερινής Σελάνα Βροντή γράφει για την εμπειρία της (μετά) από την απόλυσή της, από το εκδοτικό συγκρότημα του Φαλήρου σκιαγραφώντας το ζοφερό τοπίο που επικρατεί στα ΜΜΕ.

Πολύς κόσμος δεν το γνωρίζει, αλλά από
 1η Απριλίου έπαψα να εργάζομαι στην συντακτική ομάδα του περιοδικού «Κ» της Καθημερινής. Ακούγεται σαν πρωταπριλιάτικο αστείο, αλλά είναι αλήθεια. Αφησα καιρός να περάσει πριν γράψω οτιδήποτε για το γεγονός, γιατί δεν θέλω να νομίζουν ότι γράφω από πικρία και θυμό. Αν και είναι απόλυτα φυσιολογικό ένας απολυμένος να νιώθει τέτοια συναισθήματα, ειδικά αν δεν ξέρει και τους πραγματικούς λόγους που απολύθηκε.

Αποφάσισα λοιπόν να αντιμετωπίσω την απόλυση μου ρεπορταζιακά, όπως ακριβώς κάνω με οτιδήποτε με απασχολεί προσωπικά και το οποίο όμως έχει κοινωνικές προεκτάσεις.

Στις 30 Μαρτίου 2018 εγώ και ένας άλλος συνάδελφός μου από

το Οικονομικό απολυθήκαμε «στο πλαίσιο των περικοπών». 

Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι. 

Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι από τότε που ξεκίνησε η οικονομική κρίση, μειώνεται το προσωπικό της εφημερίδας, σταδιακά και με σύστημα. 

Τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα με υπάλληλο της ΕΤΑΠ ΜΜΕ, απολύθηκαν μόνο από τις «Καθημερινές Εκδόσεις» περίπου 50 άτομα. 

Επίσης, τα τελευταία δύο χρόνια η εφημερίδα δεν εκπροσωπείται στην ΕΣΗΕΑ, οπότε ακόμη και το συνδικαλιστικό μας όργανο έχει άγνοια του μεγέθους των απολύσεων.

Η Καθημερινή δεν είναι το «γερό» και «υγιές» μαγαζί που οι αναγνώστες νομίζουν. Πετάνε τους ανθρώπους στο δρόμο σιγά σιγά και αθόρυβα ή αλλους τους υποβιβάζουν, στέλνοντας τους σε ένα «αργό θάνατο». 

Στις πρώτες απολύσεις υπήρχε αναστάτωση και στεναχώρια μεταξύ των εργαζομένων. Με τον καιρό όμως συνήθιζες, όπως συνηθίζεις τον θάνατο σε έναν πόλεμο: Ειναι σαν να βγάζουν τα «πτώματα» έξω με μαύρες σακούλες και κανείς δε δίνει σημασία. Ο θανατός σου, η ζωή μου. Μάλιστα μερικές φορές, κάναμε πλάκα μεταξύ μας, λέγοντας να μην σηκώνουμε κάθε 1η του μήνα τα τηλέφωνα γιατί μπορεί να «είναι από το λογιστήριο».

Οσο όμως και να προετοιμαζόμουν ψυχολογικά όλα αυτα τα χρόνια για το «τηλεφώνημα», όταν με πήρε ο προϊστάμενος του λογιστηρίου να «περάσω από το γραφείο του», αισθάνθηκα ότι με καλούν να πάω στη λαιμητόμο. Χωρίς υπερβολή. Είναι φρικτό το συναίσθημα.

Πρόσφατα κιόλας έμαθα ότι έδιωξαν τον υπεύθυνο του τμήματος ΙΤ. 

Με τι κριτήριο απολύουν τον κόσμο δεν ξέρουμε ακριβώς. 

• Είναι λίγο «α μπε μπα μπλομ» η κατάσταση. 
• Είναι επειδή δεν είσαι παραγωγικός; 
• Είναι επειδή έχεις υψηλό μισθό; 
• Είναι επειδή δεν έχεις «ισχυρούς δεσμούς»; 
• Είναι επιεδή δεν έβγαλες τοΚολλέγιο Αθηνών;
•  Είναι επειδή δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου; 
• Είναι επειδή οι απόψεις σου δεν συνταιριάζουν με την «γραμμή» της εφημερίδας; 
• Είναι επειδή δεν γλείφεις αρκετά τους αρχισυντάκτες ή δεν πισομαχαιρώνεις τους συναδέλφους σου; 
• Είναι επειδή πιστεύεις στον φεμινισμό;

Η δική μου απόλυση έχει για μένα συμβολική αξία. Να σας εξηγήσω τι εννοώ:

1. Ενιωσα ότι με διώχνει η οικογένεια μου, γιατί έτσι έβλεπα την Καθημερινή. Μέσα στους κόλπους της γαλουχήθηκα και έμαθα δημοσιογραφία. Αλλά με την απόλυση συνειδητοποίησα ότι η εφημερίδα έχει πάψει προ καιρού να είναι «οικογένεια», ειδικά από τότε που έφυγε από την Σωκράτους κι από τότε που παρείσφρυσαν στον χώρο της διάφοροι άσχετοι. Μα κυρίως από τότε που πέθανε ο Καρκαγιάννης και ο πατέρας Αλαφούζος. Τότε η Καθημερινή έγινε μια στυγνή επιχείρηση.

2. Τυχαίνει να ανήκω σε μια κοινωνικά ευάλωτη ομάδα. Είμαι μονογονιός, με δύο ανήλικα παιδιά, που το ένα αντιμετωπίζει ένα σοβαρό θέμα υγείας, που σημαίνει ότι δεν πρέπει να μείνει χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η διεύθυνση το γνώριζε αυτό.

Οι εφημερίδες γεννήθηκαν από την ανάγκη να δίνουν φωνή στον αδύναμο, να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων, να βοηθάνε αυτόν που έχει ανάγκη. 

Η δημοσιογραφία, ασχέτως αν πολλοί το έχουν ξεχάσει, είναι πρώτα από όλα λειτούργημα.

 Με την απόλυση μου κατάλαβα οτι η Καθημερινή υπάρχει πια μόνο για να υποστηρίζει τους ισχυρούς. 

Και έτσι ξεχνάει ακόμη και την «εταιρική της ευθύνη»καθώς και το ρόλο της στην κοινωνία.

Κάποτε στην εφημερίδα συνυπήρχαν αρμόνικα αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί και άνθρωποι χωρίς έντονες κομματικές πεποιθήσεις, σαν και του λόγου μου. Σεβόμασταν ο ένας τον άλλον, και συζητούσαμε δημιουργικά. Αλλά μάλλον τα έβλεπα όλα πολύ ρομαντικά...
Δυστυχώς τώρα μέσα στους κόλπους της Καθημερινής, αλλά και σε αλλες μεγάλες εφημερίδες, επικρατεί φόβος. Οταν ένας δημοσιογράφος φοβάται, δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Τελεία και παύλα.

Γράφω αυτό το πόστ, για να κλείσει μέσα μου ένας «κύκλος» και να ξεκινήσει ένας καινούργιος. 

Σύντομα θα γράψω ένα ολοκληρωμένο ρεπορτάζ για την «Κρίση στον ελληνικό Τύπο» και πως περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη για ανεξάρτητη δημοσιογραφία (θα σας ενημερώσω που και πότε θα δημοσιευτεί το άρθρο μου). Η ανεξάρτητη δημοσιογραφία είναι ο μόνος τρόπος για να πάμε μπροστά σα χώρα.