"Ανοσία της αγέλης;Τι ειρωνεία! Όλα τα χρόνια της εκπαιδευτικής μου ζωής έλεγα στους μαθητές μου να μην είναι αγέλη, δηλαδή κοπάδι αλλά διαφορετικοί.

Έκκληση εκπαιδευτικού – “ολέθριο σφάλμα το άνοιγμα των σχολείων”

Η παρακάτω eπιστολή στάλθηκε στους διαχειριστές της ιστοσελίδας ergolavikoi.gr  .απ΄όπου και την αναδημοσιεύουμε

Καλησπέρα σας!

Ζητώ συγγνώμη για τον προσωπικό τόνο της επιστολής μου. Είμαι δασκάλα.
Σπούδασα δασκάλα σε μια εποχή που το να γίνεις δάσκαλος ήταν περίπου σαν
αποτυχία. Όλοι ήθελαν να γίνουν γιατροί, δικηγόροι ή μηχανικοί.
– Είμαι δασκάλα, έδινα γνωριμία.
– Δηλαδή είστε εκπαιδευτικός!
– Όχι, σπούδασα δασκάλα, τους διόρθωνα.
Ήμουν άριστη μαθήτρια, άριστη φοιτήτρια, το πτυχίο μου το πήρα με άριστα επίσης. Δεν ξέρω αν ήμουν έξυπνη ή το κοινωνικό/οικογενειακό περιβάλλον μου
επέβαλε να γίνω. Αυτό δεν με έκανε να νιώθω διαφορετική από τους συμμαθητές μου. 
Τότε όλοι ήμασταν φοβισμένοι, οι δάσκαλοι ήταν απόμακροι, οι κανόνες
αυστηροί, οι ποινές ακόμη περισσότερο. Στη γενιά μου μεγαλώσαμε με το φόβο από πολύ μικροί. Μας μάθαιναν να είμαστε υπάκουοι, για να μη μας βάλει ο δάσκαλος στο μάτι. 
Εκπαιδευτήκαμε να είμαστε φοβισμένοι πολίτες. Και τώρα; Γυρίζουμε στα ίδια ή έτσι μου φαίνεται;

Διαγωγή κοσμιοτάτη γράφει το απολυτήριό μου. 
Μακάρι να ήταν κοσμία, σκέφτομαι τώρα. 
Και η ποδιά; 
Ανατρίχιασα προχθές όταν πανεπιστημιακός αρθρογράφησε σε μεγάλης κυκλοφορίας καθημερινή εφημερίδα για την επιστροφή της ποδιάς.
 Ίσως όλα αυτά πάνε μαζί με την αριστεία, σκέφτομαι. 
Από την άλλη όλοι αυτοί που μιλάνε για την αριστεία, δεν πρέπει να υπήρξαν ποτέ τους άριστοι.
 Κι έπειτα τι σημαίνει αριστεία; 
Θα έπρεπε να μιλάμε ώρες γι’ αυτό. 
Είμαι δασκάλα του μαθητή του τελευταίου θρανίου. Όλα τα χρόνια στις τάξεις μαζεύω αυτούς τους μαθητές που οι άλλοι πετούν. Εγώ και πολλοί ακόμη. Ξέρετε πόσα φωτισμένα μυαλά θα πήγαιναν χαμένα χωρίς μια καλή κουβέντα επιβράβευσης από το δάσκαλο, το φτωχό δάσκαλο; Γιατί ο δάσκαλος είναι φτωχός. Πάντα ήταν.
 Κανείς δεν έσκυψε να καταλάβει πως μεγάλωσαν τις φαμίλιες τους με το γλίσχρο μισθό τους, πώς επιμορφώθηκαν, πώς νίκησαν τη φτώχεια με την αξιοπρέπεια και την αγάπη τους για τους μικρούς μαθητές τους. 

Και τώρα; Καραντίνα! Μένουμε σπίτι.

Διαδικτυακά μαθήματα και αγωνία για την επόμενη μέρα. Κι έπειτα το άνοιγμα. Ανοσία της αγέλης*. 
Μα πώς το σκέφτηκαν αυτό; 
Πειράματα στα παιδιά;
Οι σχολικές κοινότητες είναι οι πιο ευάλωτες.
 Εκτός όλων των άλλων στην παιδική ηλικία με τις αισθήσεις γνωρίζουμε τον
κόσμο. Αγγίζουμε, μυρίζουμε, φτύνουμε- φτου ξελευθερία.
Πόσα θα ήθελα να σας πω ακόμη! Ο χρόνος δεν επαρκεί!
 Όμως παρακαλώ, μην επιτρέψετε το άνοιγμα των σχολείων. Θα ήταν ολέθριο σφάλμα.

Αγέλη: Τι ειρωνεία!
 Όλα τα χρόνια της εκπαιδευτικής μου ζωής έλεγα στους μαθητές μου να μην είναι αγέλη, δηλαδή κοπάδι αλλά διαφορετικοί. Γιατί σε έναν κόσμο που είναι ίδιος, εμείς οφείλουμε να είμαστε διαφορετικοί.

Με τιμή
Μια δασκάλα κοντά στη σύνταξη