Ποιος βάζει λουκέτο στις επιχειρήσεις; – Με αφορμή το κλείσιμο της Χαλυβουργικής

Όσοι πίστεψαν πως ήταν εξασφαλισμένοι γιατί δεν αντιδρούσαν και δεν απεργούσαν, συγκρούστηκαν με το τείχος της πραγματικότητα

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους στοχοποιούσαν τους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας και τον εννιάμηνο αγώνα τους για το κλείσιμο της επιχείρησης. 

Έβαλαν μπροστά την κασέτα για τη σοβιετική μας χώρα που διώχνει τους επενδυτές και αφήνει τους πολίτες έρμαιο στις ανεύθυνες συντεχνίες, τις απεργίες και άλλα κακά της σοβιετικής μας μοίρας. Δεν παρέλειπαν μάλιστα να φέρνουν ως παράδειγμα τη “Χαλυβουργική” που δεν αντιμετώπιζε αντίστοιχες “παθογένειες”, βαδίζοντας στη λεωφόρο της ανάπτυξης.

Κι ύστερα ήρθε η πραγματικότητα να σκορπίσει στους πέντε ανέμους ψευδαισθήσεις και ιδεολογήματα. 

Από το 15′ οι εργάτες ασχολούνταν εκ περιτροπής, για τη συντήρηση του εργοστασίου. Η επιχείρηση χρωστούσε 32 εκατομμύρια στη ΔΕΗ και 400 εκατομμύρια στις τράπεζες. 

Η διακοπή της ηλεκτροδότησης ήταν η χαριστική βολή και η “Χαλυβουργική” βάζει λουκέτο. 170 εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, έχουν μείνει ξεκρέμαστες στον αέρα. 

Όσοι πίστεψαν πως ήταν εξασφαλισμένοι γιατί δεν αντιδρούσαν και δεν απεργούσαν, συγκρούστηκαν με το τείχος της πραγματικότητας.

Τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι εργάτες και οι αγώνες τους. 

Οι επιχειρήσεις αυτές δεν έκλεισαν γιατί δεν υπάρχει πια ανάγκη για χάλυβα ή γιατί έπαψε ο κλάδος να είναι στρατηγικής σημασίας. 

Τις επιχειρήσεις τις κλείνουν τα αφεντικά, ανάλογα με το
κέρδος τους, το συμφέρον τους, το διεθνή ανταγωνισμό των μονοπωλίων. 

Το λουκέτο αφήνει ξεκρέμαστους τους εργαζόμενους που μένουν στο δρόμο.

 Οι καπιταλιστές δεν έχουν την ίδια τύχη ούτε βουλιάζουν στα χρέη τους. 
Τα αφήνουν πίσω τους, μέχρι να έρθει μια κυβέρνηση και να τους τα χαρίσει, για να μπορούν να παίξουν πάλι το ρόλο του “επενδυτή-ευεργέτη”. 

Καμία τράπεζα δε θα τους αρπάξει την περιουσία, όπως κάνει με τα σπίτια του απλού κοσμάκη, για ένα κομμάτι ψωμί.

Η πείρα είναι πικρή, αλλά το χειρότερο θα είναι να μην την αξιοποιήσουν οι εργάτες για να καταλάβουν επιτέλους τι γίνεται, να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. 

Να παλέψουν για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας στη “Χαλυβουργική”, τα μισθολογικά κι ασφαλιστικά τους δικαιώματα.

 Να καταλάβουν πως το δικαίωμά τους στη σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά με δικαιώματα δεν χαρίζεται από κανέναν. 

Κατακτιέται με τον αγώνα, την ταξική πάλη και σε σύγκρουση με το σύστημα της εκμετάλλευσης, τα αδιέξοδα και την αναρχία του οποίου τα “φορτώνονται” οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

 (αναδημ. απο Κατιούσα)