Ο Μ.Κοττάκης είναι ένας δημοσιογράφος που ποτέ δεν έκρυψε τον ιδεολογικό του προσανατολισμό και την συμπάθειά του στο κόμμα που σήμερα αρχηγεύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Έχει λοιπόν ιδιαίτερη αξία και ενδιαφέρον το χθεσινό του άρθρο στη "Δημοκρατία" στο οποίο επι της ουσίας επικρίνει τον Μητσοτάκη για την επιλογή του να "εκτονώσει την οργή του για άλλα πράγματα" στοχοποιώντας επι μήνες την ΕΡΤ με κατάληξη την τζούφια επικοινωνιακά "βόμβα" της επιβολής εμπάργκο σε αυτήν.
Ο Κοττάκης σαν γνήσιος δεξιός, μέσω αυτού του άρθρου επί της ουσίας εκφράζει δημόσια την "κομματική του αγωνία", γράφοντας όλα όσα θα έλεγε απ΄ευθείας στον αρχηγεύοντα Μητσοτάκη, σε μια "κατ΄ιδίαν" συζήτηση ή σε μια "επιτελική σύσκεψη"σχετικά με την επικοινωνιακή πολιτική της ΝΔ στην προεκλογική περίοδο που ήδη έχει άτυπα αρχίσει.
Στο άρθρο, όπως είναι φυσικό για έναν αγωνιώντα δεξιό, υπάρχουν και απόψεις που αν και βρίσκονται κοντά στην "αλήθεια" της ΝΔ, απέχουν παρασάγγας απο την πραγματικότητα όπως αυτή αποτυπώνεται καθημερινά στο γυαλί της τηλεόρασης του Έλληνα ψηφοφόρου ή στην πολιτική πρακτική και στα γεγονότα.
Έτσι αν και καταλαβαίνουμε ότι ο Μ. Κοττάκης πρέπει να
διανθίσει το λόγο του και με δεξιές κορώνες, αφού απευθύνεται κυρίως σε δεξιό ακροατήριο, δεν θα συμμεριστούμε τη ...διαπίστωση του ότι π.χ "τη μάχη της ενημέρωσης τη δίνουν κάθε πρωί μόνο ο Οικονόμου και ο Παπαδάκης" (εκτός κι αν εννοεί τη μάχη της κομματικής ενημέρωσης) ή την ατεκμηρίωτη έως και συνωμοσιολογική άποψη πως "γεωπολιτικοί λόγοι" ...αναγκάζουν τα ιδιωτικά ΜΜΕ να δείχνουν "αγάπη" στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι "...Τα προγράμματα έχουν καταληφθεί από εκπομπές που αφαιρούν από το μεγάλο κοινό κάθε κριτική ικανότητα σκέψης...", γεγονός που ενώ φαίνεται να διευκολύνει τους επαγγελματίες της χειραγώγησης του κοινού, στην ουσία δημιουργεί επικοινωνιακά εμπόδια σε όσα κόμματα ποντάρουν σε έναν "ημιναρκωμένο" τηλεθεατή -πολίτη,που είτε έχει χάσει την ικανότητα της στοιχειώδους πολιτικής αντίληψης, είτε έχει χειραφετηθεί και αντιδρά σε ότι εξευτελίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.
"ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΤ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ;
Τα κανάλια και το πραγματικό πεδίο μάχης εν όψει εκλογών
Μανώλη Κοττάκη (dimokratianews.gr )
Στη Ν.Δ. το γνωρίζουν, αλλά δεν το ομολογούν. Δεν είναι η δημόσια τηλεόραση το υπ’ αριθμόν ένα επικοινωνιακό πρόβλημά τους στον δρόμο προς τις εκλογές. Αλλά αξιοποιούν την κρίση στις σχέσεις τους με την ΕΡΤ, προκειμένου να εκτονώσουν την οργή τους για άλλα πράγματα που τους απασχολούν, αλλά και για να στείλουν μηνύματα προς άλλες μιντιακές δυνάμεις.
Ο καιρός που τα κρατικά μέσα ενημέρωσης έκριναν εκλογές λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα τους έχει, άλλωστε, παρέλθει προ πολλού μετά τη λειτουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης το 1989. Γι’ αυτό και η δικαιολογημένη αντίδραση της ηγεσίας της Ν.Δ. απέναντι σε σχόλια που διατυπώθηκαν από ένα σημείο και μετά θεωρείται ότι λαμβάνει ασύμμετρα χαρακτηριστικά.
Το βασικό πρόβλημα που θεωρεί ότι έχει αυτήν τη στιγμή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον δρόμο προς τις εκλογές είναι η μεταβολή των συσχετισμών στην ιδιωτική τηλεόραση. Ο ηπιότερος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι μιντιάρχες τον
πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Δεν συνέβαινε αυτό στο παρελθόν και στις κλειστές συζητήσεις του επιτελείου του Κυριάκου Μητσοτάκη επισημαίνεται αυτό με ένταση.
Αν θελήσουμε να δούμε κάπως πιο προσεκτικά τη μεταμνημονιακή και τη μετασκοπιανή εικόνα των μέσων στην πατρίδα μας θα διαπιστώσουμε τα εξής.
Πρώτον, έχει αποβληθεί η πολιτική από τις ζώνες υψηλής τηλεθέασης. Δημοφιλείς βραδινές εκπομπές που παρουσίαζαν κορυφαίοι δημοσιογράφοι, όπως ο Νίκος Χατζηνικολάου και ο Αλέξης Παπαχελάς («Ενικός», «Φάκελοι»), δεν προβάλλονται πλέον. Τα προγράμματα έχουν καταληφθεί από εκπομπές που αφαιρούν από το μεγάλο κοινό κάθε κριτική ικανότητα σκέψης. Στην prime time κυριαρχούν (όπως το 1999, την εποχή του Χρηματιστηρίου) μοντέλα, τραγουδιστές, κομπλεξικοί κριτές που εξευτελίζουν νέα παιδιά που ξεγυμνώνονται μπροστά τους, γραμμωμένοι κοιλιακοί πεινασμένων παικτών ριάλιτι, άνδρες που υποβάλλονται στον εξευτελισμό να τρέχουν στα πλατό φορώντας γυναικείες γόβες. Κάτω από τις γραμμές περνούν μηνύματα για την υπεροχή του τουρκικού έθνους. Πού καιρός για πολιτική; Η υποτιθέμενη πλάκα και η ψυχαγωγία εκτοπίζουν την άποψη.
Το πρωί μόνον έχουν απομείνει ένας Παπαδάκης και ένας Οικονόμου να δίνουν τη μάχη της ενημέρωσης από τη σκοπιά τους. Τα δελτία ειδήσεων δεν έχουν παράθυρα πλέον, είναι ελάχιστα παρεμβατικά, το έγκλημα προτάσσεται της οικονομίας, το celebrity της πολιτικής. Αλλά και στην παρουσίαση της πολιτικής δραστηριότητας η αντιμετώπιση που έχει η Ν.Δ. είναι -πλην ενός σταθμού- στην καλύτερη περίπτωση 50-50. Σταθμοί φιλελεύθεροι από της ιδρύσεώς τους και παίζουν 70-30 ΣΥΡΙΖΑ. Αλλοι 80-20. Πρόκειται για συμπεράσματα που δεν είναι μόνο δικά μου αλλά και του επιτελείου του Κυριάκου, που ενοχλείται μεν από αυτές τις συμπεριφορές αλλά αποφεύγει να ανοίξει πόλεμο με τους μιντιάρχες! Η ΕΡΤ, που εν πάση περιπτώσει μεταδίδει τη λειτουργία της Κυριακής, τις παρελάσεις, τις εκδηλώσεις παραδοσιακής μουσικής και έχει συνεχώς ενημερωτικές εκπομπές (με τις όποιες ατέλειες) είναι πιο εύκολος στόχος. Πιο βολικός. Δεν είναι όμως το βασικό πρόβλημα.
Θα επισημάνω κάτι: Ούτε κερδίζει κανείς όταν έχει τα μέσα μαζί του ούτε χάνει αν έχει τα μέσα εναντίον του. Ο Καραμανλής, 13 χρόνια στην ηγεσία της Ν.Δ., τα είχε σταθερά απέναντί του και όμως κέρδισε δύο φορές εκλογές. Ο Τσίπρας τα έχει στο σύνολό τους εναντίον του στο δημοψήφισμα, κι όμως κέρδισε με 60%. Τι και αν τα έχει σήμερα μαζί του; Μειώνεται ο εκνευρισμός του γιατί έζησε μέσα σε διαρκή πίεση επί τέσσερα χρόνια, αλλά σταδιακά γίνεται «ένα» με το σύστημα. Οι σταθμοί δεν τον στηρίζουν επειδή τον αγαπούν, γεωπολιτικοί είναι οι λόγοι της αλλαγής της στάσης τους. Θεωρώ, λοιπόν, ότι η ηγεσία της Ν.Δ. πρέπει να υπερβεί τη σκέψη ότι η διαιτησία σφυρίζει υπέρ ΣΥΡΙΖΑ και να δώσει τη μάχη σπίτι σπίτι. Πόρτα πόρτα... Παράθυρο παράθυρο. Αν καταφέρει να πείσει, δεν έχει ανάγκη κανέναν τηλεοπτικό άμβωνα. Πολιτική χωρίς μεσάζοντες είναι το στοίχημα, πρόεδρε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου