Πρόσκληση προς όλους και όλες που εργάζονται στον κλάδο του βιβλίου [και όχι μόνο]
Έπειτα απ’ την πραξικοπηματική πολιτική της κυβέρνησης ν’ «αναστείλει» την συνδικαλιστική παρουσία στους χώρους εργασίας ως μέρος της «θεραπευτικής της πολιτικής» (παλαιότερα μας «έβαζαν στο γύψο» σήμερα μας βάζουν σε «καραντίνα»)…
Έπειτα από την συνεργασία της ΓΣΣΕ σε αυτό το πραξικόπημα, όπως φανερώνεται πια ήδη από την πρώτη δήλωση του Παναγόπουλου ««Όπως αντιλαμβάνεστε μια επιδημία σαν τον κορωνοϊό, πολλώ δε μάλλον μια ενδεχόμενη πανδημία, δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά, θα μας πλήξει όλους» [10/03/20 Δήλωση Γιάννη Παναγόπουλου μετά τη σημερινή συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας] που αποδεικνύει ότι ήταν ενήμερος και ότι εξασφάλισε την απουσία αντίδρασης…
Προσκαλούμε όλες και όλους που εργάζονται στον κλάδο του βιβλίου να χρησιμοποιήσουν ελεύθερα αυτό το blog για να δημοσιεύσουν απόψεις, γνώμες, σχόλια, καταγγελίες, οπτικό υλικό, βρισιές ή ότι άλλο θελήσουν, στοχεύοντας σε μια πρώτη αποκατάσταση της συζήτησης που είναι επείγουσα να γίνει στοχεύοντας στην αποκατάσταση οργανωμένης αντίστασης απέναντι στο διπλό μακελειό που έχει βάλει σε εφαρμογή η πολιτική εξουσία και η οικονομική ελίτ.
Δεν χρειάζεται να βρίσκεστε σε συμφωνία με τις θέσεις των Συναδέλφων σε Αργή Κίνηση για να χρησιμοποιήσετε το blog. Δεσμευόμαστε να δημοσιεύσουμε τα πάντα και να φροντίσουμε να φθάσουν σε όσο δυνατόν περισσότερους συναδέλφους. Σκοπός αυτή τη στιγμή είναι να αποκατασταθεί μια πρώτη επικοινωνία, απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσουν συγκεκριμένες μορφές αντίστασης.
Αναλαμβάνουμε επίσης την δέσμευση να δημοσιοποιήσουμε κάθε καταγγελία που
μπορεί κάποιος συνάδελφος να μην μπορεί να κάνει επώνυμα και να επιχειρήσουμε την οργάνωση κάθε δυνατής παρέμβασης σε χώρους που παραβιάζονται οι συνθήκες υγιεινής ή η εργασιακή αξιοπρέπεια των εργαζομένων από φρικαρισμένους εργοδότες που θα ήθελαν να πουλάν μαζί με τα βιβλία και φέρετρα: «ότι βγάζει χρήμα είναι καλό, ακόμα κι θάνατος»
Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος αλλά από την άλλη ένα γενικευμένο κλίμα απειθαρχίας γνωρίζουμε ότι έχει εξαπλωθεί στους χώρους εργασίας με μικρές καθημερινές αντιστάσεις. Μοιραστείτε αυτές τις εμπειρίες εδώ ώστε να φανερωθεί όλο το δίκτυο εναντίωσης στη ψεύτικη συναίνεση που κατασκευάζει η εικόνα των άδειων δρόμων και της μπατσαρίας.
Μοιραστείτε εδώ τις άσχημες εμπειρίες και τους φόβους σας, για να προσπαθήσουμε να τους διαλύσουμε.
Στείλτε από κάθε χώρο εργασίας ενημερώσεις. Και καλές και κακές. Οι καλές για να ενθαρρύνουν όσους βρίσκονται σε άσχημες συνθήκες και οι κακές για σχεδιαστούν οι απαραίτητες ενέργειες.
Κανείς μόνος. Καμία μόνη. Ο φόβος, η σιωπή, το σκυμμένο κεφάλι, είναι καραντίνα χειρότερη από την απαγόρευση κυκλοφορίας και θάνατος πιο φριχτός από πνευμονία.
Υ.Γ. Καλούμε όλα τα σωματεία να ανοίξουν τα blog τους, τα site, τα social media που έχουν στη διάθεσή τους στο σύνολο των εργαζομένων, ώστε να δημιουργηθούν γρήγορα και άμεσα πλατφόρμες επικοινωνίας και να επιτρέψουν να εκφραστεί η διάχυτη δυσαρέσκεια. Δεν χωράνε πλέον παραταξιακές σκοπιμότητες και προσπάθεια ελέγχου λίγων ειδικών ή μιας παρέας αποφασισμένων. Ειδάλλως τα σωματεία κινδυνεύουν να γίνουν στρατηγεία χωρίς στρατό και οι ανακοινώσεις τους ψηφιακός θόρυβος.
Ποιοι είναι και τι θέλουν οι ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΣΕ [ΑΡΓΗ] ΚΙΝΗΣΗ
ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ
Η παρουσία στη δουλειά είναι υποχρεωτική. Η αντίσταση στον καταναγκασμό της θέμα συνείδησης. Και επιθυμίας. Ακόμα και στις χειρότερες εργασίες η συνεργασία και η αλληλεγγύη ξεπηδούν αυθόρμητα τονίζοντας εμφατικά την απαίτηση να ξεπεράσουμε το αλλοτριωμένο περίβλημα και να απελευθερώσουμε την δημιουργική ουσία της εργασίας. Ο χαιρετισμός «συνάδελφε» δεν είναι μόνο μία λέξη: είναι ο μυστικός χαιρετισμός των καταπιεσμένων κάτω από τη μύτη του δεσμοφύλακα, είναι η δέσμευση σε μια συνομωσία των ίσων, εγγύηση αλληλεγγύης και προετοιμασία της γιορτινής απελευθέρωσης από τον καταναγκασμό.
Σε κάποιον από εμάς αρέσει ο Τσάβες, σε άλλον ο Ντεμπόρ ενώ ένας τρίτος θαυμάζει τον αναρχοσυνδικαλισμό. Όλα αιτίες για να μας απομακρύνουν αν το αποφασίζαμε ότι είναι σημαντικότερο από τους ισχυρούς δεσμούς που αναπτύξαμε δουλεύοντας μαζί, συζητώντας μαζί και οργανώνοντας τις αντιστάσεις μας.
Δραστηριοποιούμαστε στο χώρο του βιβλίου – χάρτου – ψηφιακών μέσων, αλλά δεν μας ταιριάζει ο εγκλωβισμός σε ένα κλαδικό συνδικάτο. Αλητεύουμε παντού όπου υπάρχουν εργαζόμενοι πρόθυμοι να κουβεντιάσουν πως θα επινοήσουμε τη γλώσσα και την πρακτική του συντονισμού που είναι απαραίτητος για να ξεπεράσουμε τους διαχωρισμούς που εμποδίζουν την επικοινωνία και τη δράση του εργατικού κινήματος. Και είναι πολλοί.
Εξαιρώντας τη δράση που είναι κοινή, ο καθένας από εμάς ασχολείται με διαφορετικά πεδία της θεωρίας και εντάσσεται σε διαφορετικές πολιτικές συνάψεις και σχέσεις. Συνεπώς, ότι θα διαβάζεται εδώ δεν θα είναι απαραίτητα μία ενιαία άποψη πάνω σε κάθε ζήτημα του επιστητού. Υπάρχει αρκετή εμπιστοσύνη μεταξύ μας ώστε να διαπραγματευόμαστε δημόσια τις αποκλίσεις μας ακόμα και μικρές ή μεγαλύτερες διαφωνίες ως μέρος της κουλτούρας της προλεταριακής δημοκρατίας. Ως προς αυτό είμαστε ανεκτικοί.
Ωστόσο, δεν έχουμε καμία ανοχή σε κάθε λογής γραφειοκράτες, αυτή τη μπατσαρία της ταξικής συνείδησης που προσποιείται τη γλώσσα, τα ήθη και ακόμα τον ίδιο αυτό το χαιρετισμό «συνάδελφε» για να ενισχύσει ό,τι μας διαχωρίζει και μας κρατά καθηλωμένους σε μια ανήμπορη ενότητα. Με όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες που αναφέρονται στην ενότητα των εργαζομένων εννοώντας την ως εθελούσιο ακρωτηριασμό στην προκρούστια κλίνη της υποταγής, όχι δεν είμαστε συνάδελφοι.
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ
«Εν αρχή είναι η δράση». Χρειάζεται αυτή η φαουστική εισαγωγή για να ξεκαθαρίσουμε ότι όλες οι απόψεις που παρουσιάζονται εδώ αναζητούν την επιβεβαίωσή τους στην πρακτική. Δεν είμαστε μια ακόμα «συλλογικότητα» μεταπτυχιακών φοιτητών με φαντασιώσεις θεωρητικής επάρκειας. Η θεωρία ζει από τη δράση, σπανίως το αντίθετο.
Δεν είμαστε πυρήνας, σχήμα, ομάδα, ούτε μονάδες. Δεν είμαστε συλλογικότητα αν σε αυτό τον κακοπαθημένο ορισμό πρέπει να τσουβαλιαστούμε μαζί με κάθε φαντασιόπληκτη ανθυπομάδα που φτιάχτηκε για να καλύψει ανάγκες συλλογικού ναρκισσισμού. Άτομα και συλλογικότητα ορίζουν καταστατικά το ένα το άλλο. Θέλουμε να ανήκουμε σ’ αυτή την κατηγορία.
Δεν είμαστε εξουσία και δεν επιθυμούμε να γίνουμε ή να αποκτήσουμε μία.
Η ΓΣΕΕ οι συνδικαλιστές της και ό,τι όλο αυτό αντιπροσωπεύει μας φέρνει αναγούλα. Πολύ περισσότερο δεν είμαστε παράταξη. Επιπλέον σιχαινόμαστε τον παραταξιακό συνδικαλισμό και τον καιροσκοπικό ωφελιμισμό του. Ο έλεγχος ενός σωματείου για την εξυπηρέτηση κομματικών σκοπών μάς φαίνεται μια υπόθεση άλλο τόσο γελοία όσο και επικίνδυνη.
Είμαστε σίγουροι για ελάχιστα ζητήματα, μάλλον μόνο για ένα και είναι το μόνο που δεν βάζουμε σε κουβέντα: Καταρχάς αυτός ο κόσμος χρειάζεται ν’ αλλάξει. Υποστηρίζουμε κάθε δράση που είναι αναγκαία γι’ αυτή την αλλαγή. Ο συνδικαλισμός, μ’ όλες τις ιστορικές και έμφυτες αντιφάσεις του είναι μία από τις πρακτικές αυτού του μετασχηματισμού.
Η εμπορευματοπαραγωγή που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα, το ολικό κοινωνικό φαινόμενο, του καπιταλισμού κάτω από όλες τις ιστορικές μεταμορφώσεις του. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία ο συνδικαλισμός αντιπροσωπεύει την αυθόρμητη και οργανωμένη αντίσταση στους χώρους εργασίας.
Η στενή επαφή του συνδικαλισμού με τον αντίπαλο του τον οδηγεί συχνά σε παραμορφώσεις με πιο συχνή να εκφράζει τα όρια της αποδεκτής διαμαρτυρίας εντός των εκμεταλλευτικών συνθηκών. Μέρος της συνδικαλιστικής πρακτικής είναι να εφευρίσκει τρόπους να ξεπερνά αυτή τη κατάντια.
Το πρόβλημα αυτό δημιουργείται ξανά και ξανά όταν η συνδικαλιστική δράση ξεχνά να θεωρήσει τον εργαζόμενο μέσα στην ολότητα της ζωής του και ασχολείται μόνο με τη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών. Η επιτυχία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στηρίζεται σε ένα σύνολο διαχωρισμών και τον εκτεταμένο κατακερματισμό των εκμεταλλευόμενων. Ο συνδικαλισμός είναι (ή πρέπει να είναι) εχθρικός στο ρατσισμό, το σεξισμό, τον εθνικισμό. Ο συνδικαλισμός είναι διεθνιστικός.
Η ελάχιστη συμφωνία που μας ενώνει είναι η προσπάθεια να αντισταθούμε
στο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό που γίνεται παγίδα για τους εργαζόμενους και το εργατικό κίνημα.
Τον παραταξιακό συνδικαλισμό που χρησιμοποιεί τους εργατικούς αγώνες για να επιτύχει κομματικά οφέλη και να μεταφέρει την πίεση από εκεί που συμβαίνει (στους χώρους εργασίας) στην πολιτική σφαίρα, θυσιάζοντας την αυτονομία του εργατικού κινήματος στην κομματική ωφελιμότητα.
Η μέγιστη επιθυμία που μας ενώνει είναι να ξεμπερδεύουμε με όλες τις απίστευτες οδύνες που ο καπιταλισμός συσσώρευσε ενάντια στους ανθρώπους, τη φύση, τη ζωή, οδηγώντας τις φάσεις μιας προγραμματισμένης καταστροφής. Πιστεύουμε ότι συνδικαλισμός οφείλει να προετοιμάζει συνειδητά και να εκπαιδεύει για μια ζωή πέραν του καπιταλισμού.
ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Να λοιπόν που ακόμα και ένας τόσο ξεκάθαρος ορισμός («σύντροφοι») μέσα στις σημερινές συνθήκες, όπου η πληροφοριακή σύγχυση και η διασκεδαστική ταυτολογία δίνουν το τόνο, μπορεί να παρουσιάζεται ως κάτι εντελώς ασαφές ή γνώριμο με έναν τρόπο αποκρουστικό. Κάθε λέξη φορτισμένη με ιστορία, με τον ηλεκτρισμό της πράξης, και όχι κατασκευασμένη in vitro στα θεωρητικά εργαστήρια του φιλελεύθερου σχετικισμού που κήρυξε το τέλος ιστορίας, περιέχει αυτή τη δυσκολία ορισμού. Όσοι δεν κατέβηκαν ποτέ σ’ αυτό το σκοτεινό καταγώγι του μετασχηματισμού του πραγματικού δεν θα καταλάβουν· ακόμα περισσότερο όσοι αποφεύγουν επιμελώς να το κάνουν, αρκούμενοι στην παγωμένη διάρκεια ενός νεοφιλελεύθερου παρόντος που δεν επιδέχεται κριτικής, δεν μας αφορούν. Εμείς αναλαμβάνουμε όλο το ηλεκτρικό φορτίο, θετικό και αρνητικό, και μαζί του και τη δυσκολία ενός ορισμού.
Η πληθωριστική ανεπάρκεια των ταυτοτήτων του αστικού κόσμου, μαζί και η εξαντλημένη σε κατανάλωση διασκεδαστικών γκάτζετ αντίληψή του περί ευτυχίας, μας φέρνει χασμουρητά. Και αυτό, μόνο όταν δεν μας προκαλεί αηδία. Μετά από αυτή τη διευκρίνιση γίνεται ξεκάθαρο τι μπορεί να σημαίνει σύντροφος σήμερα. Δεν χρειάζεται να γράψει κανείς τίποτα περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου