Ένα μικρό απόσπασμα απο το άρθρο της 'Ολγας Μαύρου που είχε δημοσιευθεί στο presspublica.gr πέρυσι στις 25/10/2018 και το οποίο αφιερώνεται εξαιρετικά στους απεργοσπάστες και ειδικά σε εκείνους που με τις πλάτες του ΚΙΝΑΛ, της ΝΔ και των ξεπεσμένων της παραδιοίκησης του Ταγματάρχη - Τσακνή, παριστάνοντας τους "συνδικαλιστές" καλούν σε απεργοσπασία τους εργαζόμενους, με την ίδια ακριβώς ρητορική που χρησιμοποιούσαν οι πεμπτοφαλαγγίτες του Καψή και σημερινοί καθοδηγητές τους, το καλοκαίρι του 2013.
Δεν λένε βέβαια στους ελάχιστους που έχουν μείνει στο σωματείο ή στην "ομάδα" τους, ότι την ίδια στιγμή που με ανακοινώσεις λοιδορούν την ψήφο των "ιδιωτών" (έτσι χαρακτηρίζουν τους συναδέλφους μας στα ιδιωτικά ΜΜΕ) και την συμμετοχή τους στην ΠΟΣΠΕΡΤ, ζητούν να "στεγαστούν" συνδικαλιστικά στην ΠΟΘΑ (Πανελληνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος) που δεν έχει σχέση με την ΕΡΤ και εκπροσωπεί σωματεία "ιδιωτών".
Δεν λένε επίσης ότι το μόνο που κέρδισαν όσοι τους ακολούθησαν το καλοκαίρι του 2013 , ήταν δίμηνες συμβάσεις ομηρείας στην ΔΤ , οι ανανεώσεις των οποίων έτσι κι αλλιώς θα έληγαν με βάση την επιταγή του Συντάγματος , ακόμα κι αν εξακολουθούσε να κυβερνά ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, γεγονός που θα οδηγούσε στην οριστική ανεργία όλους όσους υπέκυψαν στα απεργοσπαστικά τους κηρύγματα .
Ευτυχώς , ακόμα και γι΄αυτούς που σήμερα κορδώνονται σαν κοκόρια με δανεικά λειριά , ο ανένδοτος αγώνας της ΠΟΣΠΕΡΤ που δεν λύγισε και δεν άκουσε τις προτροπές τους αλλά και τις προτροπές των "άλλων" να κάνουμε μια ΚΟΙΝΣΕΠ και να παρατήσουμε το ραδιομέγαρο γιατί "όλα έχουν πλέον τελειώσει", έφερε ξανά την ΕΡΤ στον φυσικό της χώρο και την αναβίωση των σχέσεων εργασίας ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως των συναδέλφων που παράνομα πέταξε στον καιάδα της ανεργίας ή της ομηρείας το καθεστώς των πραξικοπηματιών του μαύρου.
Είμαστε πολλοί και είναι λίγοι (ποσοτικά και ποιοτικά) γιατί ο κόσμος που αιφνιδιάστηκε τον Ιούνιο του ΄13 δεν πρόκειται να ξαναφάει το κουτόχορτο που του σέρβιραν και του σερβίρουν οι περιφερόμενοι πουθενάδες του ...εκσυγχρονισμού και της «συνδικαλιστικής …εξυγίανσης»
Σε αυτή την "δράκα" (επιστρέφουμε τον όρο που χρησιμοποίησαν αυτοί και ο Μητσοτάκης για να χαρακτηρίσουν την ΠΟΣΠΕΡΤ)των εντολοδόχων παλιάτσων και παλιατζήδων του συνδικαλισμού που καμώνονται τους "νεωτεριστές" αφιερώνουμε το παρακάτω άρθρο της Όλγας Μαύρου:
Ο απεργοσπάστης αρνείται το δικαίωμα στην εργασία σε ΟΛΟΥΣ τους άλλους
Από Ολγα Μαύρου - Οκτώβριος 25, 2017
Τώρα με την απεργία των δημοσιογράφων, κάποιοι χρησιμοποίησαν πάλι αυτή την απόλυτα βλακώδη πιπίλα -ότι ο απεργοσπάστης έχει δικαίωμα στην εργασία. Η πλήρης αλήθεια είναι οτι το δικαίωμα στην εργασία, ο απεργοσπάστης το αρνείται σε όλους τους άλλους πλην του εαυτού του.
Γιατί το κάνει; Πρώτον, από αλαζονεία και δεύτερον από βλακεία.
Στην πρώτη περίπτωση είναι ο απεργοσπάστης του «εγώ και εσείς οι υπόλοιποι»
Οι επαγγελματίες κάθε κλάδου έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας πολλούς από δαύτους -δεν δικαιώνονται εν τέλει, γιατί παρά τις πεποιθήσεις τους, είναι ό,τι ακριβώς και οι υπόλοιποι.
Εχουμε δει τουτέστιν πολλούς από αυτούς άνεργους, να ζητούν τη βοήθεια του σωματειου τους (και παρά το βεβαρημένο παρελθόν τους, ως απεργοσπάστες, τελικά να την λαμβάνουν).
Γιατί τα σωματεία «δεν κρατουν κακία».
Έτσι, όταν κάποιος λακές ή απλώς εγωπαθής λειτούργησε κάποια στιγμή απεργοσπαστικά και ζητήσει αργότερα τη βοήθειά τους (καθότι όλοι οι εργοδότες είναι αγνώμονες και ο «δικός τους» άνθρωπος συχνά ξεμένει απο δουλειά), δεν τον αφήνουν να πεθάνει της πείνας.
Η αλαζονεία τελικά τους αυτοεξευτελίζει γιατί τους οδηγεί συντετριμμένους αργά ή γρήγορα στο σωρό με τους υπόλοιπους όπου ανέκαθεν ανήκαν. Οπότε και η αλαζονεία αποδεικνύεται κι αυτή βλακεία.
Εκτός από αυτούς τους απολύτως καθρεφτόβιους, εκεινους που ουσιαστικά ζουν βλέποντας παντού μόνον τον εαυτό τους, τους sociopaths που θεωρουν ότι ειναι νορμάλ, και που κάποια στιγμή πέφτουν από τα σύννεφα όταν βρίσκονται στην ανάγκη των συναδέλφων τους, υπάρχει και η άλλη κατηγορία. Εκείνων που πιστεύουν ότι:
Μόνο αυτοί έχουν παιδιά να θρέψουν
Μόνο εκεινων θα τους λείψουν τα ημερομίσθια που κοβει ο εργοδότης λόγω απεργίας
Μόνο εκείνοι μπορούν να αξιολογήσουν αν η απεργία συμφέρει τον κλάδο και τον εαυτό του
Και το «μα δουλεύουν και άλλοι»
Αυτά τα επιχειρήματα σχετιζονται με την ανθρώπινη αδυναμία. Και με την απόφαση του ατόμου να εξετάζει το ατομικό αδιέξοδο όταν πρέπει π.χ. να πληρώσει το νοίκι του, την ατομική ευθύνη απέναντι στην οικογένειά του που πρέπει να τη θρέψει, αλλά όχι και την ατομική ευθύνη στο πλαίσιο της συλλογικής.
Αν όλοι σκεφτόμασταν τόσο στενά ατομικά μόνον ως προς τις άμεσες ανάγκες της τσέπης μας, λέγοντας απλά «δεν απεργώ γιατι στο τέλος του μήνα θα μου λείψουν 200 ευρώ και δεν θα είναι εκεί κανεις να μου πληρώσει τη ΔΕΗ», τότε διαλύουμε το μοναδικό αποκούμπι του ίδιου μας του εαυτου και της οικογένειας, δηλαδή το «συνάφι» μας.
Καθότι, ναι, στο τέλος του μήνα είσαι μόνος με τα 200 ευρώ που σου λείπουν, αλλά τα προηγούμενα 20.000 ευρώ που έβγαλες (και ελπιζεις να ξαναβγάλεις), μπορεσες να τα εισπραξεις επειδή υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις και σωματεία, δηλαδή κάποιοι άνθρωποι σκοτώθηκαν ή πάντως πείνασαν για να μπορέσεις να τα βγάλεις εσύ που τώρα τα θέλεις όλα τζάμπα.
Βέβαια ο απεργοσπάστης δεν θέλει να ξέρει την μαύρη αλήθεια, ότι τίποτα δεν είναι τζάμπα.
Οταν σπας μια απεργία εισπράττεις ηχηρή ή σιωπηρή περιφρονηση και αυτό είναι κάτι που όσο αποστασιοποιημένος κι αν εμφανίζεσαι, γδέρνει τα ψιχία ψυχής που διαθέτεις.
Γιατί ξέρουν οι άλλοι (και εσύ) ότι ενώ έζησες καλά με τους αγώνες των κορόιδων και εισέπραττες τόσα χρόνια από τις δικές τους θυσίες, τώρα που ήρθε η σειρά σου να αγωνιστείς, πούλησες τους υπολοιπους με αχαριστία και, κατά συνέπεια, πλέον θεωρείσαι ικανός για οποιαδήποτε προδοσία.
Αυτό το ξέρει ακόμα και ο εργοδότης σου, η γυναίκα σου ή ο άντρας σου, τα παιδιά σου…. Οχι, φίλε απεργοσπάστη, δεν παρέχεται δωρεάν το δικαίωμα να πολεμάς το δικαιωμα της εργασίας των άλλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου